بود پند من این پنجم که دانا

نگیرد سخت بر خود رنج دنیا

ببین دنیا و بر خود نیک برسنج

که دنیا نیست غیر از خانه رنج

دو در دارد جهان و آن کس برد سود

[...]

ششم پندت بگویم، گر کنی گوش

گرت زخمی رسد از دهر مخروش

گر آسیبی رسد از چرخ وارون

دل خود را مکن زین غصه پر خون

به ناخوش، خوش برآ، تا می توانی

[...]

دهم از هفتمین پندت نشانی

اگر گوشت بود با من زمانی

به هر حالی که باشی، تا که بتوان

ز کس هرگز مرنج و هم مرنجان

مرنجان کس، که پیش اهل اسرار

[...]

ز پند هشتمت گویم کزین پند

برآید اهل دولت را دل از بند

مرو تا جهد داری از پی دل

کزو کس را نیامد کام حاصل

دل از هستی خود یکباره بردار

[...]

بود پند نهم اینت که تدبیر

نیارد کردکس با امر تقدیر

میفکن پنجه با تقدیر رفته

کزان دل گرددت رنجور و تفته

هر آن کس را که نیکی سرنوشت است

[...]

دهم پند این بود، می گویمت فاش

که دنیا را بقایی نیست، خوش باش

کسی جامی نخورد از شربت دهر

که در آخر ندادش کاسه زهر

اگر خواهی که از عالم بری کام

[...]

دلا بیدار شو از خواب پندار

که شمشیر اجل را نیست زنهار

امل بگذار، کارد خواب مستی

غنیمت دان درین یک دم که هستی

امل را نیست کاری غیر ازین هیچ

[...]

چنین دادم خبر داننده استاد

که چون خسرو، ز تخت و بخت شد شاد

به تخت کامرانی چون کی و جم

همه ملک جهانش شد مسلم

که ناگه زابطح و یثرب برآمد

[...]

ببین ای از ازل گشته موید

دو چشمم خواجه شمس الدین محمد

به دانش در جهان بگزیده من

به بینش نور هر دو دیده من

ز بخت خود، دل خرسند دارم

[...]

سلیمی هان و هان تا چند و تا کی

بهارت با سر آید بگدرد دی

بهار زندگی و ایام شادی

ندانستی که چون بر باد دادی

نشد از عمر هیچت در شماری

[...]