تا خاک تو کحل دیدهٔ ما گردد

در دیدهٔ ما سرّ تو پیدا گردد

یا رب تو به فضل خویش جایی برسان

زان پیش که این دو رشته یکتا گردد

بر من در رحمت که گشاید جز تو

شادیّ دل من که فزاید جز تو

از گرد ره تو سرمه ای ساخته ام

زان در چشمم کسی نیاید جز تو

در دیدهٔ دیده ام تویی بینایی

در لفظ و عبارتم تویی مبنایی

در هر قدمم راه تو می بنمایی

ای من تو شده تو من چه می فرمایی

من خواجهٔ عالمم تو معبود منی

مقصود جهانم و تو مقصود منی

هر جا که دلی است شاهدی می طلبد

من شاهد حضرتم تو مشهود منی

یا رب تو حلاوتی به جانم برسان

وز هجر زمانه با وصالم برسان

جز تو همه ناقصند در عین وجود

ای کامل مطلق به کمالم برسان

ای لطف تو زهر نیستی را تریاک

وای قهر تو از نیستی ما بی باک

از خاک ترابی که کنی آب حیات

پس آب حیات را مریزان در خاک

یا دم بی غم مرا تو بی غم گردان

مقصود من خسته میسّر گردان

بنمای مرا روی، مکن، این خوش نیست

تو با من و من بی تو چنین سرگردان

ای در عالم عیان تر از هر چه عیان

در بی چونی نهان تر از هر چه نهان

نزدیک تری به بندگان از ره جان

ای دورتر از هر چه بود عقل گمان

بردارد اگر بر درش افکنده شویم

آزاد کند زصدق اگر بنده شویم

ای آنکه زمرده زنده بیرون آری

ما را نفسی ده که بدان زنده شویم

زین گونه که حال ماست ای بار خدای

گر دست نگیری تو در آییم از پای

[یا] صبر کرامت کن و تسلیم و رضا

یا صدمت قهر خویش ما را منمای

ای آنک تو را همه صفت احسان است

با عفو تو طاعت و گنه یکسان است

زان کرده نگاهی که دلم ترسان است

گر عفو کنی به نزد تو آسان است

ای مایهٔ رهبری و گمراهی تو

سهل است مرا طاعت اگر خواهی تو

گر خوانم و گر نخوانمت می دانی

گر خواهم و گر نخواهم آگاهی تو

گه خسته دل و سوخته خرمن باشم

گه بسته دم و گشاده دامن باشم

یا رب همگان را تو به مقصود رسان

باشد که در آن میان یکی من باشم

ای آنک برِ تو قدر دارد آهی

درویشی را فضل نهی بر شاهی

آنجا که عنایت تو باشد باشد

کاهی کوهی وگرنه کوهی کاهی

دل پرتو لطف تست رایش بفزای

در مقعد صدق خویش جایش بنمای

شهباز سپید عالم پاک است او

این زنگلهٔ خاک زپایش بگشای

ای آنک به دوست جان دشمن بخشی

مسکینان را هزار مسکن بخشی

بر درگه تو پیر شدم گرچه بدم

شاید که مرا به پیری من بخشی

در راه توَم گر زیم و گر میرم

دل بر که نهم چون زتو دل برگیرم

پیری برِ رحمت تو قدری دارد

چون بر در تو پیر شدم بپذیرم

یا رب مددی زلطف تعیینم کن

تحصیل رضای خویش آیینم کن

داعی اجل چون طلب روح کند

توحید به وقت نزع تلقینم کن

آنجا که نه پیدا نه نهان در گنجد

کی داعیهٔ سود و زیان در گنجد

اما چو گناه عاصیان عفو کنند

باشد که رهی در آن میان در گنجد

لطفی بکنی عنایت از سر گیری

زین نقد دغل که می زنم زرگیری

در مملکتت هیچ نیاید خللی

گر هیچ کسی را به کسی برگیری