کو دم گرمی که سوزد پنبه گوش مرا

شور هشیاری چشاند مغز بیهوش مرا

یاد ایامی که در دولتسرای می فروش

افسری بود از سبوی می، سر دوش مرا

شب که با روی بهارافشان درآمد در بغل

[...]

بوسه به پیغام داد و گشت پشیمان

همت او را ببین و طالع ما را!

چو رو دهد بر آن شوخ مست، رفتن ما

بود چو شیشه می، خون ما به گردن ما

به سان آینه کز نم به تیرگی افتد

به آب گریه شد از کار، چشم روشن ما

به غیر خار در آخر به ما نمی ماند

[...]

شمع! بنشین ز طربخانه پروانه جدا

ترک فانوس مکن،گور جدا، خانه جدا

تا لب شیشه به صد بوسه نگردد ضامن

لب ساغر نشود از لب جانانه جدا

شانه و زلف به هم تا سر الفت دارند

[...]

آن زلف سیه دل سبکپا

یک سر دارد، هزار سودا

بی شمع رخت، نسیم گردید

جلاد چراغ خانه ما

تیغش که به ما سری ندارد

[...]

محتسب می افکند بیهوده در هنگامه سنگ

زور می، خواهد شکستن شیشه نشکسته را

کی به جانان می رسد آیینه در پاکیزگی؟

گر به آب خضر، می شوید تن ناشسته را

وا نشد بند قبایش، از گریبان گل بچین

[...]

از عکس لب لعلت، پیمانه شود پیدا

وز سایه مژگانت، میخانه شود پیدا

ابر کرم طفلان، بی فیض نمی ماند

چون سنگ به بار آید، دیوانه شود پیدا

می برد گل رویت، رنگ صد گلستان را

می زند لب لعلت، راه صد بدخشان را

شانه ای نمی باید، سرمه ای نمی شاید

آن دو زلف پیچان را، آن دو چشم فتان را

در بساط خود طغرا، داشت دین و ایمانی

[...]

بس که آن وحشی غزالم سر به صحرا داده است

می برد با خود چو مجنون هر طرف آهو مرا

بوی عشقم زنده می دارد،وگرنه همچو گل

می نماید زخم این پهلو ازان پهلو مرا

کند چون دیده ما حفظ اشک خود، مکن عیبش

جهان ویران شود گر واگذارد آب را دریا

شوق به روی تیغ دویدن به پای خود

آرد به صیدگاه تو رنگ پریده را

ما خزان پرورده عشقیم، عیب ما مکن

گر نبیند بویی از بهبود، رنگ زرد ما

مایه ما در سفر، چون آب شد نقصان پذیر

آنچه ماند از مایه، خواهد گشت راه آورد ما

به شب زلف بتان، روز تمام است اینجا

گل رخسار، شفق پرور شام است اینجا

چون حلالم نکند دل، که به فرمان ادب

خواهش وعده دیدار، حرام است اینجا

ساقی پیاله داد به چنگ هوس مرا

مطرب چو نی نواخت به تار نفس را

در کاروان شوق ز تنهاروان شدم

از راه برد بس که فغان جرس مرا

لب بسته ام ز شکوه بیداد روزگار

[...]

کمان طالع ما تیر برنمی تابد

مگر ز غیب خورد تیر بر نشانه ما

درین قفس، من و طغرا و بلبلیم اسیر

که مانده در عدم آباد، آب و دانه ما

قابل سبز شدن نیست، میفشان برخاک

[...]

بس که از جوی صفا، شاداب می بینم ترا

همچو عکس شاخ گل در آب می بینم ترا

گر شب تاریک برداری نقاب از روی خویش

از فروغ چهره در مهتاب می بینم ترا

شبنم بر برگ سوسن خفته می آید به یاد

[...]

ندید مادر ایام، روی شوکت ما

چو طفل اشک، بزرگی نبود قسمت ما

چگونه کام دل ما برآید از گردون

که خرمنش پر کاهی ست پیش همت ما

به عجز پای منه، عرض مرد می رود اینجا

پی تو سایه به قصد نبرد می رود اینجا

یکی ست در دل آزادگان صفا و کدورت

جلای آینه، همراه گرد می رود اینجا

به بندر غم او، اشک سرخ نیست معطل

[...]

بس که زان گل در دل ما خار نومیدی شکست

سبزه نالان می دمد از خاک دردآلود ما

از بقا رنگی ندارد بر سر آتش سپند

در محبت نیست فرق از بود تا نابود ما

به تسکین دلم یکسان بود لطف و عتاب او

اگر سرد است اگر گرم، آب ساکن سازد آتش را