ای عقل نواله‌پیچِ خوانت

جان بنده‌نویس‌ِ آستانت

گر می‌نکند لبم بیانت

سر می‌گوید به گوش جانت

گر لب ز سلام تو خموش است

بس هم سخن است با نهانت

تن از تو همی‌کند کرانه

[...]

گر جان طلبی فدای جانت

سهلست جواب امتحانت

سوگند به جانت ار فروشم

یک موی به هر که در جهانت

با آن که تو مهر کس نداری

[...]

گفت: ای ز وفا سرشته جانت

قاصر ز حدیث دل زبانت

کای درد من اندُهِ نهانت

واندیشهٔ من خراش جانت

ای ذروه لامکان مکانت

معراج ملایک آستانت

سلطانی و عرش تکیه‌گاهت

خورشیدی و ابر سایه‌بانت

طاقی است فلک ز بارگاهت

[...]

تا کام نیابم از دهانت

تا سر ننهم بر آستانت

شد زنده به مهر او روانت

معمور ازوست ملک جانت

ای خازن گوهر امانت

هان تا نکنی درو خیانت

مویی شدم از غم میانت

مردم ز دو چشم ناتوانت

جانم به لب آمد و ندیدم

کامی ز لب شکر فشانت

گشتم ز تو بی نشان چون ذره

[...]

در پویه براق زیر رانت

جبریل چو برق در عنانت

یعنی لیلی بلای جانت

غارتگر طاقت و توانت

لیلی که بود انیس جانت

بینایی چشم خونفشانت

داغی که ازو بود به رانت

وز سر وفا دهد نشانت

گفتا که منم مراد جانت

کام دل و رونق روانت

زین کیر که می‌دهم نشانت

از حکه مگر دهم امانت

هر بیت که گفته‌ام نشانت

مار سیهی‌ست بهر جانت

در طور، کلیم یک شبانت

کونین، نواله خوار خوانت

این عربده نیست از زبانت

دشنام به من دهد مکانت

بسپرد بخاک پس امانت

شد خاک امین با دیانت