دریاب کنون که نعمتت هست به دست

کاین دولت و ملک می‌رود دست به دست

دوران بقا چو باد صحرا بگذشت

تلخی و خوشی و زشت و زیبا بگذشت

پنداشت ستمگر که جفا بر ما کرد

در گردن او بماند و بر ما بگذشت

ترسم نرسی به کعبه، ای اعرابی

کاین ره که تو می‌روی به ترکستان است

شخصی همه شب بر سر بیمار گریست

چون روز آمد بمرد و بیمار بزیست

آن کس که توانگرت نمی‌گرداند

او مصلحت تو از تو بهتر داند

عاجز باشد که دست قوت یابد

برخیزد و دست عاجزان برتابد

غواص اگر اندیشه کند کام نهنگ

هرگز نکند در گرانمایه به چنگ

صیاد نه هربار شگالی ببرد

افتد که یکی روز پلنگش بخورد

آن کس که به قرآن و خبر زو نرهی

آن است جوابش که جوابش ندهی

دردا که طبیب صبر می‌فرماید

وین نفس حریص را شکر می‌باید

آن کس که مرا بکشت باز آمد پیش

مانا که دلش بسوخت بر کشته خویش

گر دست رسد که آستینش گیرم

ور نه بروم بر آستانش میرم

باز آی و مرا بکش که پیشت مردن

خوشتر که پس از تو زندگانی کردن

شب‌پره گر وصلِ آفتاب نخواهد

رونقِ بازار ِآفتاب نکاهد

شاید پس کار خویشتن بنشستن

لیکن نتوان زبان مردم بستن

جمعی چو گل و لاله به هم پیوسته

تو هیزم خشک در میانی رسته

چون باد مخالف و چو سرما ناخوش

چون برف نشسته‌ای و چون یخ بسته

در چشم من آمد آن سهی سرو بلند

بربود دلم ز دست و در پای فکند

این دیده شوخ می کشد دل به کمند

خواهی که به کس دل ندهی دیده ببند

آن شاهدی و خشم گرفتن بینش

و آن عقده بر ابروی ترش شیرینش

انگور نوآورده ترش طعم بود

روزی دو سه صبر کن که شیرین گردد

زن کز بر مرد بی رضا برخیزد

بس فتنه و جنگ از آن سرا برخیزد

پیری که ز جای خویش نتواند خاست

الا به عصا کی اش عصا برخیزد