کز هفت به ده رسید سالش

افسانهٔ خلق شد جمالش

بر رشتهٔ زلف و عقد خالش

افزوده جواهر جمالش

بنمای به قهر گوشمال‌ش

تا باز رهد مه از وبال‌ش

پرسید ز خوی و از خصالش

گفتند چنانکه بود حالش

شاهی که چنین بود جلالش

آفاق مباد بی‌جمالش

دید از نظر جمالش

نالید بسی ز زلف و خالش

خالی شده از جلا جمالش

معزول شده ز جلوه خالش

آن خم، که درون بود زلالش

بیرون گذرد نم از سفالش

بنمود جمال او به خوابم

گفتم باشد مگر جمالش

بیدار شدم ز خواب مستی

نه نقش بماند نه خیالش

نه من ماندم نه غیر او هم

[...]

دانست که نیست احتمالش

دل سوخت بران شکسته حالش

از روی کرم بپرس حالش

بفرست نویدی از وصالش

در چشم تو نیست جز خیالش

مقصود تو نیست جز وصالش

آیینه روح ها جمالش

مفتاح فتوح ها مقالش

بینا نظر پدر به حالش

خرم دل مادر از جمالش

دانست خلیفه شرح حالش

بنوشت به وفق آن مثالش

گویا و گواست وجد و حالش

بر دعوی عفت و جمالش

نومیدی دیدن جمالش

گرداند از آنچه بود حالش