از روی عرق فشان شیرین

هر یک دارند ماه پروین

سازند، ز خون، کارد، رنگین

با مهر، قران ماه نو بین

با چهره ی چون چراغ رنگین

باشد چو فتیله جامه چرکین

از دیدن آن نگار شیرین

چون مورچه پر برآورد زین

او راست ز بسکه ناز و تمکین

هرگز نرود به خانه ی زین

هر بوسه ی او ز لعل رنگین

شفتالویست مغز شیرین

مغزم ز خیال آن بت چین

چون کلّه ی قند گشته شیرین

بنمود رگم ز چشم غمگین

پر خار چو ریسمان مویین

ساقی سر ماست، خاک نعلین

بردار غبار هستی از بین

زیبندهٔ قرب قاب قوسین

خاک رهت آبروی کونین

مرد افکن بدر و میر صفین

صاحب علم و سپهبد دین

زو اطلس چرخ دیده تزیین

خود کرده به بر لباس پشمین

تاریخ جلوس شه مظفر

آن خسرو آفتاب تمکین

جستم ز خرد نکو سرائید

لفظی خوش و گفته نوآیین

گفتا که دو سال دیگر ار تخت

[...]

عدلش خوانده است قرة العین

عقلش گفته ست ذوالیمینین

خواهم که ازین عقاب و شاهین

باز آید بیضه های زرین

با لفظ فصیح و قول لین

دوشیزه فضل را مزین

ای نقطۀ ملتقای قوسین

وی خارج از احاطۀ أین

ای واسطۀ وجوب و امکان

وی مبدأ و منتهای کونین

ای رابطۀ قدیم و حادث

[...]

لیکورچولطیف بود وشیرین

شد یکسره قسمت خوانین

صبح آمد و مرغ صبحگاهی

زد نغمه، بیاد عهد دیرین

خفاش برفت با سیاهی

شد پر همای روز، زرین

در چشمه، بشوق جست ماهی

[...]

خوش صبحدمی، اگر توانی

بر دامن مرغزار بنشین

چون در ره دور، دیر مانی

بال و پر تو، کنند خونین

گر رسم و ره فرار دانی

[...]