زد بانگ بلند کای وفا کیش

بنگر به وفا سرشته خویش

کرده پس ستر پرده خویش

مشتی دو گیاه از پس و پیش

تا حشر خلد به هر دلی ریش

این شیشه ریزه ریزه چون نیش

آرند که صوفیی صفاکیش

برداشت به خواب پرده از پیش

دستی ننهاد بر دل خویش

جز وقت طپانجه بر دل ریش

زان خوشه کنم توشه خویش

گیریم ره نجات در پیش

میل زاغان به بچه خویش

از بچه طوطیان بود بیش

شد عرض ز طبع فکرت اندیش

در طول چهار مه کمابیش

خود قصهٔ خویش می‌کشم پیش

خوش می‌سازم به آن دل ریش

اما ز که از شه کرم کیش

غم‌خوار دل فقیر و درویش

ور نپسندد نسازدش ریش

و آنگاه تو دانی و دل خویش

کز رشک حسود کوته‌اندیش

احول گشت و ندید یک بیش

بازار و دکانش از عدد بیش

هر صنفی از و محبت اندیش

از حسرتشان اسیر دل ریش

خاییده چو مصطکی لب خویش

از داغ نو و کهن دل ریش

پُر گشت چو دخل آن جفا کیش

از دیدن روی آن جفا کیش

دل کنده شدم ز هستی خویش

گر روی دهد گذارمش پیش

مانند خم اتو سر خویش

عیسی نفس معارف اندیش

خورشید افاضتِ ملک کیش

نیکیّ تو است نوش، یا نیش

هان تا نکنی زیان، بیاندیش

راضی بقضا شو از کم و بیش

وز گردش آسمان میندیش