بگشاد سلام سفرهٔ خویش

حلوا و کلیچه ریخت در پیش

نار از جگر‌ِ کفیدهٔ خویش

خونابه چکانده بر دل ریش

برداشت ره ولایت خویش

مشتی ددگانش از پس و پیش

او بر سر شغل و محنت خویش

وان دام و دد ایستاده در پیش

هرجا که قدم نهی فراپیش

باز آمدن قدم بیاندیش

ای از همه بیش و از همه پیش

از خود همه دیده وز همه خویش

در ششدر خاک و خون فتاده

در وصف تو عقل حکمت اندیش

در عالم عشق عاشقان را

[...]

شب ها من و مسکرات در پیش

تا روز خبر ندارم از خویش

با دوست نشسته در برابر

دربسته حجاب عصمت از پیش

با من به زبان حال گفته

[...]

جانیم ده، از خزینهٔ بیش

کم زنده به تو کند، نه از خویش

چون من بدو نامه زین ورق پیش

راندم قلمی ز نکتهٔ خویش

گر چه زرت از عدد بود بیش

درویش نواز باش و درویش

ایمن بود از شکنجه درویش

زر هر چه که بیشتر، بلا بیش

زان شیردلی که داشت با خویش

آلوده نشد به چربی میش

آورد جوان دولت اندیش

شمشیر و قلم نهاد در پیش

جستند حکیم طالع اندیش

کاگه کند از حکایت پیش

چون گشت یقین که مرد دل ریش

دارد سفری دراز در پیش

زان پیش که دیده را کند پیش،

محروم مدارش از رخ خویش

آن نیزه مزن به دشمنان بیش

کزوی دل دوستان کنی ریش!

او دشت گرفته زار و دل ریش

دشمن به ملامت از پس و پیش

سوزان غزلی که دل کند ریش

می‌خواند به حسب حالت خویش

وآنگه ز خراش سینهٔ خویش

خونابه فشانده از دل ریش