می‌رست به باغ دل فروزی

می‌کرد به غمزه خلق سوزی

ور آتش تیز بر فروزی

و او را به مثل چو عود سوزی

وآن تنگ دهان تنگ روزی

چون عود و شکر به عطر سوزی

از بس که ربیعی و تموزی

دادی به ددان برات روزی

ای وصل تو اصل دلفروزی

روی تو نشان نیک روزی

وصل تو وفا نکرد لیکن

هجران تو کرد کینه توزی

دل جامه صبر می کند چاک

[...]

ای گرگ نگفتمت که روزی

بیچاره شوی به دست یوزی

دولت آن شد که دل فروزی

وز ترک امل کلاه دوزی

بگذر ز من عتاب روزی،

چندم ز عتاب تلخ، سوزی؟

گردون ز حرارت تموزی

در سایه خزان به پشت کوزی

آواز تو هست تیز و باریک

خالی نبود ز درد و سوزی

فریاد مقلدان ازو نیست

جز بانگ خر از جوالدوزی

افتاد دوچار او عجوزی

همچون خر پیر پشت کوزی

رزی که سموم نیمروزی

برخاست به کوه و دشت سوزی

در چشم من است آنکه روزی

سر بر زندم ز سینه سوزی

روزی به هوای نیمروزی

از تاب حرارت تموزی

نور ازلی به دلفروزی

نیران غضبی به خصم سوزی

شمعی ز رخت چه بر فروزی

پروانه صفت جهان بسوزی

سروی و چه سرو خوش خرامی

ماهی و چه ماه دلفروزی

روزان و شبان چو در خیالم

[...]

ای ریش سفید مرز تبت

کاندر پی گز دماغ سوزی

سوگند بدان بروت شبرنگ

کان گزها کز تورسته روزی

گر هسته ارش ارش نروید

[...]

گفتا که سبیل بنده روزی

دزدیده کون غیر گوزی!