خاک قدم تو اهل عالم

زیر علم تو نسل آدم

پیش از عدم و وجود عالم

وز کاف «کن» و کتاب مبرم

از عشق ظهور عشق درخواست

اظهار حروف اسم اعظم

برداشت به جای خامه انگشت

[...]

جمعیت جان‌های خرم

در سایه آن دو زلف درهم

این گرسنه گرگ بی‌ترحم

خود سیر نمی‌شود ز مردم

ای روی تو آفتاب عالم

انگشت نمای آل آدم

احیای روان مردگان را

بویت نفس مسیح مریم

بر جان عزیزت آفرین باد

[...]

شب ها همه شب در انتظارم

تا دوست نظر کند به کارم

او حاضرِ وقت و من نبینم

او با من و من خبر ندارم

کس را غمِ روزگارِ من نیست

[...]

آهو به زبانش بی تظلم

پیشانی شیر خارد از سم

سرمایه‌ء مردمی مکن گم

کز مردمیست نور مردم

مشعل کش آفتاب و انجم

دیوانه کن پری و مردم

گشتند، دو دل، مبده، بی غم

رفتند بسوی خانه خرم

بنشست فقیه عیسوی دم

بنیاد نکاح کرد محکم

جان، حیف بود بهای این غم،

آخر غم تست، چون زنم کم

شاهین که دهد کلنگ را خم

از رنج دلش کجا خورد غم؟!

او، باخبر از گزند این غم

این، بی خبر از خود و ازو هم

افزون ز طلب چو بافت مردم

شک نیست که دست و پا کند گم

عاشق که به زیر تیغ شد خم

از زخم زبان کجا خورد غم؟!

بابای شفیق هر دو عالم

فرزند خلف ترین آدم

او خاتم انبیاست زان سنگ

بر سینه ببست همچو خاتم

ای پیرو و تو کلیم عمران

[...]

ای ذات ترا ظهور عالم

چون خلعت مصطفی و آدم

بر لوح وجود نقطه سهو

افتاده موخر و مقدم

در فاتحه حروف نامت

[...]

پیوند به آن طناب کرده

از رشته جان گسسته بودم

دست من و زلف یار حاشا

بر خویش دروغ بسته بودم