جوکی سر و روی ارمنی‌وش

حمال مجوسیان گه کش

فریاد از این غصه که درد دل ما را

هر چند شنیدی همه افسانه گرفتی

شاهی همه روز می کشیدی

روزی دو سه روز پارسا باش

آفتاب نیمروزی و به خدمت کردنت

میرسد خورشید اگر در نیمه شب میخوانیش

هر پالکئی که بد منقش

گردید ز گل چو ناو گل کش

عاشق ز جمال شان مشوش

نعلش ز فروغ شان در آتش

سوزن که جدا شد از دکانش

از حسرت او پرست حالش

تا کی گردد دل ستم کش

از غم چو کباب تر در آتش

عشّاق به کوی آن پریوش

چون تخمه ی روی نان آتش

باشد دل سخت آن پریوش

چون آهن تفته ی در آتش

چون ارّه ز دست آن پریوش

هستم ز دو سر درین کشاکش

کی هم چو کمان شَوَم مشوش

دارند گَرَم به روی آتش

از سیر جمال آن پریوش

شد متصل آب من به آتش

در سینه ی من دل مشوش

کز دوری او بود در آتش

تا چند ز دوری اتوکش

باشم چو اتو میان آتش

مطرب، به ترانه های دلکش

در خرمن کفر و دین زن آتش

غافل منشین گرت بود هش

دیویست زمانه آدمی کش

جائی که بزرگ بایدت بود

فرزندی کس نداردت سود

چون شیر به خود سپه شکن باش

فرزند خصال خویشتن باش

در عشق چو من توام تو من باش

یک پیرهن است گو دو تن باش

یک ذره سواد فقر در باخت

شد هر دو جهان ازو سیه پوش

یک ذره سواد فقر در باخت

شد هر دو جهان ازو سیه پوش

از گریه منه به پا کمندم

کن در صف حشر سر بلندش