تا لوح وفات شد درستم

از حرف دو کون لوح شستم

گندم بنمودی از نخستم

چون عقد امید شد درستم

من هم به کناره ای نشستم

بر راه امید چشم بستم

کز درد سر خلیفه رستم

و احرام دیار یار بستم

از کار بشد زبان و دستم

خاموش شدم قلم شکستم

پیش آمد و بوسه داد دستم

من در خوی خون چو گل نشستم

در مکتب عشق تا که هستم

هستند همه پی شکستم

دیرینه گدای می پرستم

از ساغر می تهیست دستم

القصه، دلی بصبر بستم

در راه تو منتظر نشستم

جز جان و جنان که شد ز دستم

بنگر ز غمت چه طرف بستم

دی توبه نموده بودم از می

امروز بساغری شکستم

در راه طلب چو گرد عمری

[...]

من عاشق و رند و می پرستم

من بلهوسی هوا پرستم

این عربده ز ابلهی و خامی ست

ای شیخ گمان مبر که مستم

ای دیده چرا نمی گذاری

[...]

هر عهد به هر کسی که بستم

در عهد تو بی وفا شکستم

دلگیر به پرسش من آمد

پنداشت که من هنوز هستم

شادم که گرت چنین بود عهد

[...]

جز شیشهٔ دل که من شکستم

از عشق بگو چه طرف بستم

دی با دو سه رند لاابالی

در میکده پای خم نشستم

جامی دو ز باده در کشیدم

[...]

گفتم که به خاک و خون نشستم

از تیر تو گفت مزد شستم

گر جز توصنم مرا خدائی است

در مذهب عشق بت پرستم

دور فلکم فکند از پای

[...]

من آن گیهم که از تو رستم

آب خود و ز آتش تو جستم

زین بیش مشو پی شکستم

ای تازه جوان مرو ز دستم