تو گوش مرا چو حلقهٔ زر

من دور ز تو چو حلقه بر در

اکسیری صبح کیمیاگر

کرد از دم خویش خاک را زر

از نافهٔ شب هوا معنبر

وز گوهر مه زمین منور

بنوشته دو بیت زیرش از زر

کاین هست مقدم آن مؤخر

سروی نه چو سرو باغ بی‌بر

باغی نه چو باغ خلد بی در

بگذشت ز عشقت ای سمنبر

کار از لب خشک و دیدهٔ تر

صراف سخن به لفظ چون زر

در رشته چنین کشید گوهر

لیکن بر کوه قاف پیکر

همچون الف است هیچ در بر

پیر از سر آن بهار نوبر

آمد بر آن بهار دیگر

در قامت حال خویش بنگر

از طعن محال خویش بگذر

انداخته هندوی کدیور

زنگی بچگان تاک را سر

هر مویه که بود خواندش از بر

هر موی که داشت کندش از سر

این گفت و نهاد بر زمین سر

وآن تربت را گرفت در بر

شروان‌شهِ کی‌قباد پیکر

خاقان کبیر ابوالمظفر

بر دوری کام خویش منگر

کاقبال تواَش در آرد از در

ای بر سر ساکنان گردون

گسترده همای دولتت پر

در پای جنیبت تو افتاد

از حمله هیبت تو صرصر

آمد به حمایت حسامت

[...]

در مدح تو هرچه بیش کوشم

اندیشه نمی شود مدور

عاجز شوم و فروگذارم

نیکو باشد سخن مقشر

آن را که درین خلاف باشد

گو رو به مصاف شاه بنگر

تا مغز مخالفانش بیند

خرمن خرمن به کوه و گردر

بزمی است ز لطف خلد پیکر

حورانش بکف در آب کوثر

آبی که خوی خجالت او

سر بر زند از جبین آذر

ساقی ز سواد شب فکنده

[...]

اندیشه بکردم از سپاهان

دوزخ به سه چار چیز خوشتر

انواع عذابهای دوزخ

هست آن و چهار چیز دیگر

تیمار عیال و خرج بسیار

[...]