محروم ز وصلش اینچنین مرد

جان از غم عشقش اینچنین برد

چون گر سنگیش قصد جان کرد

گویی دندان چو استخوان خورد

بگریست به درد کای جوانمرد

سر تا به قدم همه غم و درد

مجنون هم ازان نشیمن درد

منزل به نشیمن دگر کرد

بگریست عرابی و فغان کرد

کای خاک تو ماه آسمان گرد

افتاد در آن کشاکش درد

از راحت خواب و لذت خورد

بستان ز هوای سرد بفسرد

تب لرزه ز رخ طراوتش برد

به گشت چو عاشقی رخش زرد

از درد نشسته بر رخش گرد

از بهر شفاعت علی مرد

جان هم به شفاعت علی برد

شرف خواهی، بگرد مقبلان گرد

که زود از مقبلان مقبل شود مرد

دل هم دو سه روز پیش ازین مرد

بگذاشت مرا و رخت خود برد

کاین هفت تنور نان هر مرد

آن روز که پخت خام‌تر کرد

تا جان نشود ز این و آن فرد

بر دل نشود غم جهان فرد

تا دل نشود بعشق او جفت

جان کی گردد در این و آن فرد

در آتش عشق تا نجوشی

[...]

حداد خبر ندارد از درد

بیهوده چه کوبم آهن سرد

دل را افزود، از فغان درد

این آش نگشت از نفس سرد

قنّاد که خون عاشقان خورد

از شیرینی، دل مرا بُرد

رگ در تن من فسرد ازین درد

مانند خط قرینه بر فرد

ای عرش جناب لامکان گرد

عالم افروز نور پرورد

تا کی به جهان، جگر توان خورد؟

فریاد ز چرخ ناجوانمرد

آدم ز خزان چرخ رخ زرد

چون لاله ز ژاله در خوی درد