آنم که به عمر خویش هرگز

خالی نشدم ز آرزویت

گر گرد همه جهان بگردی

ساکن نشوم ز جستجویت

وانگاه ز حضرت رسالت

بر سر نهش افسر شفاعت

آن را که رفیق بود دولت

داد زر و سیم و اسب خلعت

از قوت بازوی بلاغت

دست همه تافت در فصاحت

ای منکر حضرت رسالت

سبحان اله زهی سفاهت

انکار کسی که شق کند ماه

از چیست؟ ز غایت شقاوت

برگشته کسی ز دین احمد

[...]

هجویست که همچو طوق لعنت

در گردن تست تا قیامت

بگذشت بهار و وانشد دل

این غنچه مگر شکفتنی نیست؟

در سلسله شک رز خست

نگذاشت مگس فروغ عصمت

رخساره چنین و در مهارت

هستند ز قدرت حق آیت

یاران از من کشند محنت

شرمنده شدم از این جماعت

سهل است، ولی به عرشِ رفعت

نتوان چو تو یافت، اوج عزت

حرفی ز ثنای شیخ ملّت

برهان طریقت و شریعت

ابراهیم دوم به همّت

دریوزه گر، ادهمش ز فطرت

شهر دل و شهریار حکمت

اورنگ نشین اوج رفعت

بر ما چو وجود نیست ما را

چندان غم و رنج بی کران چیست

چون هست یقین که نیست جز تو

آوازهٔ این همه گمان چیست

بیگانه شدم ز هر دو عالم

وآگه نه که آشنایِ من کیست

گفتی که همیشه من خموشم

گویا شده پس به هر زبان کیست

گفتی که نهانم از دو عالم

پیدا شده در یکان یکان کیست