ای منکر حضرت رسالت

سبحان اله زهی سفاهت

انکار کسی که شق کند ماه

از چیست؟ ز غایت شقاوت

برگشته کسی ز دین احمد

[...]

هجوی‌ست که همچو طوق لعنت

در گردن تست تا قیامت

بگذشت بهار و وانشد دل

این غنچه مگر شکفتنی نیست؟

در سلسله شک رز خست

نگذاشت مگس فروغ عصمت

رخساره چنین و در مهارت

هستند ز قدرت حق آیت

یاران از من کشند محنت

شرمنده شدم از این جماعت

سهل است، ولی به عرشِ رفعت

نتوان چو تو یافت، اوج عزت

حرفی ز ثنای شیخ ملّت

برهان طریقت و شریعت

ابراهیم دوم به همّت

دریوزه گر، ادهمش ز فطرت

شهر دل و شهریار حکمت

اورنگ نشین اوج رفعت

بر ما چو وجود نیست ما را

چندان غم و رنج بی کران چیست

چون هست یقین که نیست جز تو

آوازهٔ این همه گمان چیست

بیگانه شدم ز هر دو عالم

وآگه نه که آشنایِ من کیست

گفتی که همیشه من خموشم

گویا شده پس به هر زبان کیست

گفتی که نهانم از دو عالم

پیدا شده در یکان یکان کیست

گفتی که ز جسم و جان برونم

پوشیده لباس جسم و جان کیست

گفتی که نه اینم و نه آنم

پس آنکه هم این بود هم آن کیست

شادم به غم تو گرچه شادی

در مذهب عاشقان حرام است

تا مغبچگان مقیم دیرند

در دیر مغان مرا مقام است

آن آیه که منع عشق دارد

ای شیخ بمن نما کدام است