روزی که ز عشق میزدم لاف

اردک بچه میفروخت علاف

عاشق سگ یرغه بود و میمون

آواز بلند شد ز مجنون

گیرم که نخ از تو شد کشیده

شد یار بهاون چکیده

سر موزه ی قاز را چه حاجت

کاجیده کنند در ضیافت

دندان چپ دریچه شور است

آدینه کهنه بی حضور است

تاریخ وفات گرگ جیم است

آش شب چله اش حلیم است

میمون برهنه عار دارد

در مدرسه اعتبار دارد

پای دهل هریسه مأوی است

اینها همه آفت سماوی است

هزار شکر که پشم وزغ فراوان شد

غلاف خایه خرگوش اخته ارزان شد