لیلی به سریر پادشاهی

مجنون به نفیر دادخواهی

برخواند به رسم دادخواهی

افسانه خویش را کماهی

زان پیش که آورم سپاهی

چون دور زمانه کینه خواهی

می کرد به دام و دد نگاهی

در سینه همی کشید آهی

از موی به فرق چتر شاهی

وز تن چو خلیفه در سیاهی

گیرم که دهد به خلد راهی

زان نیست عظیم تر گناهی

بردیش به رسم نیکخواهی

از چشم سیاه خود سیاهی

لیکن الفی که با سیاهی

می زد ز سموم چاشتگاهی

گلزار ز هر گل و گیاهی

شد رنگرزانه کارگاهی

ای رشگ بتان به کج کلاهی

قربان سرت شوم اللهی

تو بسته میان به کشتن من

من بسته کمر به عذرخواهی

روی تو ز باده ارغوانی

[...]

ای مهر سپهر پادشاهی

در ظل تو ماه تا به ماهی

هر گوی زری چنانکه خواهی

از ضربت صولجان شاهی

رایی داری که گر تو خواهی

از رنگ برون برد سیاهی

با این همه آب و رنگ شاهی

چون داغ خوشند با سیاهی

چون ریزد اشک صبحگاهی

از چهره شب برد سیاهی

دارم عیشی به وصل ماهی

پیچیده به شاخ گل، گیاهی

هنگامه ی حسن و عشق گرم است

از ما آهی، ازو نگاهی

از دست غم جهان نداریم

[...]

گر چاره ی ضعف قلب خواهی

انداز به کودکان نگاهی

هستی از جهل طبع، واهی

با این همه نور در سیاهی

به استقبال مژگان سیاهی

نگاهم می رود هر دم به راهی

چه می کردیم با چندین خجالت

اگر بودی زبان عذرخواهی

دل است آیینه روز و شب ما

[...]

جنبید ز جای مرغ و ماهی

برخیز ز خواب صبحگاهی