بود از ندمای شه جوانی

در هر هنری تمام‌دانی

سگ صلح کند به استخوانی

ناکس نکند وفا به جانی

شعری به سیاقت یمانی

بی‌شعر به آستین فشانی

اما قدری ز مهربانی

پذرفته نشان ناتوانی

یاریت رساد تا نهانی

این نامه به یار من رسانی

در پای توام به سرفشانی

همسر مکنم به سرگرانی

من درد ستان تو نهانی

تو درد دل که می‌ستانی؟

دل داد به دوستان زمانی

پرسید ز هر کسی نشانی

جستن خبری ز هر نشانی

وآسود به صحبتش زمانی

چون کرد ز روی مهربانی

با او ز تلطف آنچه دانی

مجنون به همان قصیده‌خوانی

می‌زد دهل جریده‌رانی

با او ز خوشی و مهربانی

کردی همه روزه جانفشانی

بنده شدن چو من جوانی

دانم که نداردت زیانی

در معرکهٔ چنین خزانی

شد زخم رسیده گلستانی

در صورت اگر ز من نهانی

از راه صفت درون جانی

آزاد کنم ز سخت‌جانی

و آباد کنم به سخت‌رانی

وان تیغ‌زنان به قهرمانی

بر شاه کنند پاسبانی

دیدند فتاده مهربانی

مغزی شده مانده استخوانی

در هیئت او ز هر نشانی

نامانده به‌جا جز استخوانی

مشغول شوی به شادمانی

وین نامهٔ نغز را بخوانی