گفت ای غرض مرا نشانه

وآوارگی مرا بهانه

عشق آمد و خاص کرد خانه

من رخت کشیدم از میانه

چون یافت غریو را بهانه

برخاست صبوری از میانه

کان سوخته‌خرمنِ زمانه

شد خرمنی از سرشک دانه

ای راه تو بحر بی کرانه

عشق تو ندیم جاودانه

از عشق تو صد هزار آتش

در سینه همی زند زبانه

گر بنماید زبانه‌ای روی

[...]

آن بحر محیط بی‌کرانه

و آن نور بسیط جاودانه

دیدی که چه کرد آن یگانه

برساخت پریر یک بهانه

ما را و تو را کجا فرستاد

او ماند و دو سه پری خانه

ما را بفریفت ما چه باشیم

[...]

ای یار برون شو از میانه

تا باز بدو شوی یگانه

مستغرقِ وهم و رأی خویشی

بی‌داد مکن ز هردوانه

هم صحبتِ نیک‌خواه باشی

[...]

ای حسن، تو آفت زمانه

روی تو به دلبری فسانه

صد دل درود دمی به زلفت

گر تیز رود زبان شانه

هر دم سوی قبله دو ابروت

[...]

ز آنجا چو شد آن طرف روانه

شد خازن هشتمین خزانه

بادا به نشاط جاودانه

در سایهٔ تیغ او زمانه

از اندک خوب شو فسانه

نی از حشوات بی کرانه

با آنکه ز گردش زمانه

در فضل و هنر شود یگانه

با هم دو ستم کش زمانه

رفتند ز دشت سوی خانه

خوانی بکشید مهترانه

پر نعمت و نزل خسروانه

قیس هنری که در زمانه

هست از همگی هنر یگانه

فرمان ده، اگر بدین بهانه،

ما را به بدی کند نشانه

هجرش زده تیر بر نشانه

غم یافته مرگ را بهانه

کز مهر و وفای آن یگانه

کاندر همه دهر شد فسانه

گویندهٔ این کهن فسانه

زان شعله چنین کشد زبانه