لعل تو به نکته دُر چکاند

وین قاعده کس چو تو نداند

در حسن رخت بدست مردی

از ماه خراج ها ستاند

خورشید نمیرسد بگردت

[...]

آن را که غمت ز در براند

بختش همه دربدر دواند

وآن را که عنایت تو ره داد

جز بر در تو رهی نداند

وآن را که قبول عشقت افتاد

[...]

این درد مرا دوا که داند؟

وین نامهٔ اندهم که خواند؟

جز لطف توام که دست گیرد؟

جز رحمت تو که‌ام رهاند؟

بنمای رخت به دردمندی

[...]

خوش باش که هر که راز داند

داند که خوشی خوشی کشاند

شیرین چو شکر تو باش شاکر

شاکر هر دم شکر ستاند

شکر از شکرست آستین پر

[...]

چون بنده خدای خویش خواند

باید که به جز خدا نداند

چون بنده خدای خویش خواند

باید که به جز خدا نداند

او چاره کار بنده داند

چون هیچ وسیلتش نماند

استاد، سخن ز علم می‌راند

او جمله کتاب عشق می‌خواند

آن کس که مگس ز کاسه راند

ناخوردن و خوردنش که داند؟

از پرده برون سخن نراند

خواند پس پرده هر چه خواند

آنک آفت آسمان نداند

داند چو دران شکنجه ماند

آن چاره کند که تا تواند

دیوانه به ماه نور ساند

آشفته، که حال خود نداند،

تیمار عروس کی تواند!

آن را که هدایتی رساند

اندازه کرا، که واستاند

وانگه به وفا، چنانکه داند

هم خوابه شود اگر تواند

گفتند که صحبت بزرگان

از رنج نیاز وا رهاند

روزی دو بخدمت ایستادن

عمری بمراد دل رساند

سرمایه عمر میدهد نقد

[...]

عشقت چو ازین دو جا بخواند

محمل به حقیقتت رساند

از دفتر عشق نکته می راند

و افسانه عاشقان همی خواند

فاروق چو ناقه زین فضا راند

آوازه عدل او به جا ماند

دستوری چون به سوی او راند

در ساحت او شتر بخواباند