زان نغمه شدند دور از آرام

چون آهوی هند و اشتر شام

ای آنکه به مرا نهی نام

وز غورهٔ خویش کنی کام

شب تا سحر و ز صبح تا شام

در گوشهٔ غم نگیرم آرام

از شکر خدای خوش کنم کام

کاغاز صحیفه شد به انجام

وقت سحرست و نوبت بام

آمد گَهِ عیش و نوبت جام

ای لعبت سیمبر بیاور

از ساغر زر شراب زرفام

آن باده ی پخته ده که حیفست

[...]

وقت سحرست و نوبت بام

آمد گَهِ عیش و نوبت جام

ای لعبت سیمبر بیاور

از ساغر زر شراب زرفام

آن باده ی پخته ده که حیفست

[...]

آن مرغ که بود زیرکش نام

افتاده به هر دو پای در دام

در بند بلا فتاد از آغاز

تا خود به کجا رسد سرانجام

آیا تو کجا و ما کجائیم

[...]

ای روی تو صبح و زلف تو شام

ای هجر تو سنگ و جان ما جام

بازآ که ز تلخی فراقت

نه صبر بماندم و نه آرام

از جسم ملول گشته ارواح

[...]

ای روی تو صبح و زلف تو شام

ای هجر تو سنگ و جان ما جام

بازآ که ز تلخی فراقت

نی صبر بماندم و نی آرام

از جسم ملول گشته ارواح

[...]

کارش به محیط یابد انجام

سیرش به محیط گردد آرام

آن گشت به عادلی نکونام

در روض رضا گرفت آرام

طی گشت بدین لقب سرانجام

از نامه دهر قیس را نام

اول ز وفا نهادیم دام

وان دم که ز من گرفتی آرام

بر من باشد که بندم احرام

زین در به طواف حج اسلام

زانجا به طواف خانه زد گام

نگرفته ز ماه خانگی کام

او کیست که گاه صبح و گه شام

در طوف حریم من زند گام

گر در بندم درآید از بام

صبحش رانم قدم زند شام

یک جا دو دمش نبود آرام

هر لحظه سوی دگر زدی گام

از بهر زنی نه سر نه انجام

در مرحله طلب نهد گام

فریاد بر او زدند کای خام

دربند زبان به کام ازین نام