این تیرِ زبان گشاده گستاخ

وان زاغ پریده شاخ بر شاخ

با نخل رطب چو گشت گستاخ

دستی به رطب کشید بر شاخ

مرغی بپریدی از سر شاخ

رفتی برِ او به طبعِ گستاخ

خونی که بود درون هر شاخ

بیرون چکد از مسام سوراخ

سرهای تهی ز طرهٔ کاخ

آویخته هم به طرهٔ شاخ

گه گه، که دلش بگیرد از کاخ

جان تازه کند به سبزی شاخ

مرغان چمن خزیده در شاخ

در رفته خزندگان به سوراخ

هر غنچه که جلوه‌کرد گستاخ

در ریختن آمد از سر شاخ

نوفل خود را ز رخش گستاخ

انداخت فرو چو میوه از شاخ

خیزان نخلی ز خاک گستاخ

نی بیخ تو را پدید و نی شاخ

دهقان شکوفه بند این شاخ

استاد رقم نگار این کاخ

او بود درین که مرغی از شاخ

برداشت نوا به ناله گستاخ

گفت ای به بساط عشق گستاخ

شرمت نامد که چون درین کاخ

گویی تو که عقربی ز سوراخ

آورده پی برون شدن شاخ

فیضی طلبید ازین کهن‌کاخ

تا لب شودش به شکر گستاخ

از حسرت آن نگار گستاخ

انگشتانه ست دل ز سوراخ

هر کس که ز روز بد بترسد

باید نخورد غذای نفاخ

زیرا که چو نفخ از آن غذا خاست

ناچار برون جهد ز سوراخ

وان گاه به خیرگی نشیند

[...]

نشناخته پا ز سر دم از شاخ

افتاده بزیر تیغ سلاخ