ای بنده ی لب تو، لب آبدار می

گلگونه کرده عکس رخت بر عذار می

تخت هوس نهاده رخت بر بساط گل

رخت خرد فکنده لبت، در جوارمی

چون صبح جامه چاک زده، غنچه حباب

[...]

خواهد که چون سپند در آتش وطن کند

مرغابی آنزمان که بود در میان آب

اهل بهشت حمله بدوزخ نهند روی

گر ز مهریر حشر بدینسان کشد عذاب

ای خامه ی تو منهی سر ازل شده

محتاج کشته ام قَد ری کاغذم فرست

لیک از بریده ئی طمع از مدح نیک من

فرمان توراست هرچه فرستی بدم فرست

کار عدو بدست مراد تو داده شد

[...]

احوال ناتوانی ایام خویشتن

در مجلس رفیع تو گفتن ثواب نیست

داریم دلبری که چو روی و چو موی او

گلبرگ نوشکفته و مشک بتاب نیست

در بند خواب او همه حیران بمانده ایم

[...]

ای خسروی که بر درذهن توروح قدس

خود را بخیلتاشی تعریف میدهد

خادم نه ناقدی است که در رشته سخن

یکسان چو آسمان سره و زیف میدهد

باوی بصرف تهنیت امروز نقدهاست

[...]

خوش کن بوعده ای دل من، گوخلاف باش

تا چشم انتظار بعمری برآن نهم

دست خوش توام، بزبان خوشم بدار

تا من بعمد نام تو بر هر زبان نهم

شاها سموم فاقه نهالی من بسوخت

آبیم ده ز لطف که پروردهٔ توام

گر عالمم خراب کند غصه کی بود

چون ز آب و خاک نطق برآوردهٔ توام

در دست چرخ ناکس چون من بسی است لیک

[...]

ای در زده بدامن بیداد چرخ دست

از دست تو دریده گریبان خویشتن

بیرسمی است پیشه دوران و از توهم

رسمی دگر مبادبرون زان خویشتن

صلحی رود میان تموز و خزان چنانک

تا حشر دور چرخ نگرداندش تباه

در جمله خسروی است قزل ارسلان که عقل

از وی بدیگری نبرد راه اشتباه

کارت کزین دو فرقد و یک آفتاب باد

[...]

در رزم بر فلک زنی ار پر دلی کند

آنجا که سرکشان بزمین درکشند پای

بندند بر خراج بحار آنکه هر بهار

گرددزابرهم چو صدف گون گهر نمای

این خود بهانه ئی است بگریدفلک همی

[...]

ای بنده ی لب تو لب آبدار می

گلگونه کرد عکس رخت برعذار می

تخت هوس نهاده رخت بربساط گل

رخت خرد فکنده لبت در جوار می

چون صبح جامه چاک زده غنچه حباب

[...]

ای پایه شرف ز فلک بر گذاشته

مدح تو را زمانه بدل برنگاشته

هر روز شاه شرق براین چتر آبگون

در ظل رایت تو علم برفراشته

مثال تو یک خلف پدر و مادر وجود

[...]

فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است

هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

با دوستان وجود کنی آنچه می کنند

ور بوستان به تو بت نو در بهار داد

یاد لب تو در شب تاریک میکنم

اندیشه بین که باز چه باریک میکنم

ای صورت تو آیت زیبائی و خوشی

وی قامت تو غایت رعنائی و کشی

صورت نیافت عقل تو عقل مصوری

گر نقش جان ندید تو جان منقشی