چون چتر سنجری رخ بختم سیاه باد

با فقر اگر بود هوس مُلک سنجرم

تا یافت جان من خبر از مُلک نیم شب

صد مُلک نیمروز به مویی نمی‌خرم

عریان، ملک بخشم، گویی که خامه‌ام

[...]

منت خدای را که مطیع پیمبرم

فرمانبر قضای خداوند اکبرم

توحید، بحر و این تن من همچو کشتی است

جان ناخدای کشتی و عقل است لنگرم

تا از سواد وجه شدم سرخ روی فقر

[...]

خورشیدِ آسمانِ ظهورم عجب مدار

ذرات کاینات اگر گشته مظهرم

ارواح قدس چیست نمودار معنیم

اشباح انس چیست نمودارِ پیکرم

بحر محیط رشحه‌ای از فیض فایضم

[...]

سلطان ملک فقرم و عشق است لشگرم

ترک دو کون تاجم و کونین کشورم

آلایشی به ظاهرم ار هست باک نیست

زیرا که اصل پا کم و از نسل حیدرم

سلطان ملک فقرم و عشق است لشگرم

ترک دو کون تاجم و کونین کشورم

ای داور زمانه که از وصف رای تو

خاطر شدست مطلع خورشید انورم

از وصف خلق و رای تو تا گفته‌ام حدیث

مجلس منور آمد و مشکو معطّرم

عرضیست مر مرا که زداید ز دل ملال

[...]

ساقی بریز باده ی صافی به ساغرم

کاین آتش اکتفا کند از آب کوثرم

با این شراب تلخ کجا در بهشت نیز

حاجت به شیر و شهد و شراب است و شکرم

فتوی به ترک می دهد ار شیخ مسلمین

[...]

باخاک ره اگر فلک آرد برابرم

نگذارد از حسد که نهی پای بر سرم

در ره گذاشت چشمم و بر خاک ره گذشت

خاکم به فرق باد که ازخاک کمترم

آرام دل به زلف دلارام بسته بود

[...]

اکنون سپهر خاک سیه ریخت بر سرم

کافکند بر زمین ز سر آن طرفه افسرم

از بس مرا وسیلهٔ حیرت شد این حدیث

گویی هنوز نامده قتل تو باورم

با آنکه پیش چشم من افتاده‌ای به خاک

[...]

دردا که سربرهنه چو خورشید از این درم

دشمن برد علانیه کشور به کشورم

مژگان به چشم خنجرم آید به خون و خاک

آغشته‌ات چگونه بدین‌حال بنگرم

نز خصم رخصتم که به بر گیرمت چو خاک

[...]

آمد رباب کای شوی بی یار و یاورم

افتاده‌ای به خاک چرا خاک بر سرم

ای عمر گو برو اگر این کشته از رباب

ای مرگ گو بیا اگر این است شوهرم

روزی سیه‌تر از شب ظلمانی‌ام دمید

[...]

کاش آن زمان که نهب نمودند لشکرم

دشمن ربوده بود سرم جای زیورم

پرواز سیر و باغ تو را دارم آرزو

وین دامگه نه بال به‌جا ماند و نه پرم

بر آتش فراق تو سندان و سنگ بود

[...]

کای باب زار بی‌کس مظلوم و مضطرم

ای شاه بی‌پناه و علمدار لشکرم

گفتم مکن شتاب و زمانی درنگ دار

تا جان خویش بهر تو در توشه آورم

رفتی و گوئیا که نبودی در این خیال

[...]

کآیا تو نیستی پدر مهرپرورم

لختی فزون نرفته که رفتی خود از برم

چاکم به دل که زد به تن این زخم‌ها تو را

از تن سرت که کرد جدا خاک بر سرم

دشمن عبث به نعش تو رهبر نشد مرا

[...]

بردار ای صبا قدمی سوی مادرم

ساز آگهش درست ز حال برادرم

از مرگ کودکان یتیمش ز تشنگی

از قتل عون و قاسم و عباس و اکبرم

از منع آب و قطع رجا و آرزوی موت

[...]

کای از غمت برادر با جان برابرم

غربال دور خاک بلا بیخت بر سرم

چون زخم‌های خود نگری از ستاره بیش

داغ درون خویش اگر بر تو بشمرم

گفتم رها کنند مگر زین قفس مرا

[...]

اکنون سپهر خاک سیه ریخت بر سرم

کافکند بر زمین ز سر آن طرفه افسرم

از بس مرا وسیلهٔ حیرت شد این حدیث

گویی هنوز نامده قتل تو باورم

با آنکه پیش چشم من افتاده‌ای به خاک

[...]

دردا که سربرهنه چو خورشید از این درم

دشمن برد علانیه کشور به کشورم

مژگان به چشم خنجرم آید به خون و خاک

آغشته‌ات چگونه بدین‌حال بنگرم

نز خصم رخصتم که به بر گیرمت چو خاک

[...]

آمد رباب کای شوی بی یار و یاورم

افتاده‌ای به خاک چرا خاک بر سرم

ای عمر گو برو اگر این کشته از رباب

ای مرگ گو بیا اگر این است شوهرم

روزی سیه‌تر از شب ظلمانی‌ام دمید

[...]

دردا و حسرتا و دریغا که شوهرم

در خون و خاک خفته به میدان برابرم

این فتنه ام رسید ز دوران کجا به گوش

این وقعه کی گذشت به اندیشه اندرم

امروز نحس کوکب بختم طلوع یافت

[...]