تحفه چگونه آرم نزدیک تو سخن؟!

آب حیات تحفه کی آرد به سوی جان؟!

گل را چه گرد خیزد از ده گلاب‌زن؟ !

مه را چه ورغ بندد از صد چراغ‌دان؟!

درصد هزار قرن سپهر پیاده رو

نارد چنو سوار بمیدان روزگار

نقاش چیره‌دست است آن ناخدای ترس

عنقا ندیده صورت عنقا کندهمی

من همچو خار و خاکم، تو آفتاب و ابر

گلها و لاله‌ها دهم ار تربیت کنی

در کار خصم خفته نباشی بهیچ حال

زیرا چراغ دزد بود خواب پاسبان

دست زمانه یاره شاهی نیفگند

دربازوی که آن نکشیده است بار تیغ

گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر برکه افگنم آن دل کجا برم؟

گردون گشاده چشم و زمانه گوش

هر حکم را که رای تو امضا کند همی

چون باد، خیز و آتش پیگار برافروز

چون ابر، و روز ظفر بی غبار کن

صبح آمد و علامت مصقول برکشید

وز آسمان شمامه کافور بردمید

گویی که دست قرطه شعر کبود خویش

تا جایگاه ناف بعمدا فرو درید

کرد آن سپید کار بملک تو چشم سرخ

تا زرد روی گشت و جهان شد برو سیاه

پیش سپاه تست زبخت تو پیشرو

بر بام ملک تست ز عدل تو پاسبان

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی

در شرط تو نبود که با من تواین کنی

نه امتحان پسوده چون‌او موضعی به‌دست

نه آرزو سپرده چون‌او بقعتی به‌پای

بر باره‌ای که چون بشتابد چو آفتاب

از غرتش طلوع کند کوکب ظفر

کز کوه گاه زخم گران‌تر کنی رکاب

وز باد وقت حمله سبک‌تر کنی عنان

گر باد انتقام تو بربحر بگذرد

از آب هر بخار که خیزد شود غبار

ای باد صبح دم گذری کن بکوی من

پیغام من ببر ببر ماه روی من

هر خط که او نویسد شیرین ازان بود

کان هست صورت سخونان چو شکرش

پیش حصار حزم تو کان حصن دولت است

بحر محیط سنگ نیارد به خندقی