می که فریدون نکند با تو نوش

رشته ضحاک برآرد ز دوش

گفت بیاور به من ای تیزهوش

گفت چه؟ گفتا زر‌، گفتا خموش

گر دهدت سرکه چو شیره مجوش

خیر تو خواهد، تو چه دانی؟ خموش

خانه پر از دزد‌، جواهر بپوش

بادیه پر غول‌، به تسبیح کوش

خار بود نام گل خارپوش

عنبر‌نام آمده عنبرفروش

خنبره نیمه برآرد خروش

لیک چو پر گردد گردد خموش

مست شدم تا به خرابات دوش

نعره‌زنان رقص‌کنان دردنوش

جوش دلم چون به سر خم رسید

زآتشِ جوشش دلم آمد به جوش

پیر خرابات چو بانگم شنید

[...]

شد سحر ای ساقی ما نوش، نوش

ای ز رخت در دل ما جوش، جوش

بادهٔ حمرای تو همچون پلنگ

گرگ غم اندر کف او موش، موش

چونک برآید به قصور دماغ

[...]

گر یکی از عشق برآرد خروش

بر سر آتش نه غریب است جوش

پیرهنی گر بدرد ز اشتیاق

دامن عفوش به گنه بربپوش

بوی گل آورد نسیم صبا

[...]

زنده‌دل از مرده نصیحت نیوش

مرده‌دل از زنده نگیرد به گوش

یا سخن آرای چو مردم به هوش

یا بنشین چون حیوانان خموش

پیر خرابات به من گفت دوش

ای پسر از خویش مگوی و خموش

گر سر ما داری و پروای ما

ناز مکن درد کش و دُرد نوش

سوخته باید که بود مرد کار

[...]

دزد متاع من و با من به جوش

شان به زبان آوری و من خموش

لیک اگر پند من آری به گوش

مصلحت آن ست که مانی خموش

تو به کرم ، عیب من عیب کوش

در نظر عیب شناسان بپوش

آب شد از بحر روان تخته پوش

کرده ز هر تخته معلم خروش

لشکر انبوه چو دریا بجوش

سیل ز جنبیدن آن در خروش

کردی از آن گریهٔ دزدیده جوش

خندهٔ دزدیده نهفتی بنوش

من چو شدم چیره بر آن سخت کوش

آب دهن زد به رخ من ز جوش

گر چه کند مرغ ز مستی خروش

نیز نهد بر سر گل پا به هوش