ساق ادب بر زده عرش برین

بر در طاعت شده کرسی نشین

صحن حرم روضه خلد برین

او به چنان صحن مربع نشین

چون تو ازان سنگ شوی بوسه چین

بوسه زن دست که باشی ببین

گر نه تو را خواستمی کی چنین

دادمیت ره سوی این سرزمین

مرده دلانند به روی زمین

بهر چه با مرده شوم همنشین

روز چنان می گذرد شب چنین

کی شوی آماده روز پسین

بارگی خاص تو را هر پسین

کاه و جو از توبره خوشه چین

گردش دولابی چرخ برین

بر سر آرام گرفته زمین

هست دو چشمت ز شعاعش دو عین

بینی سیمین الفی بین بین

خنده زنان گاه به آن گه به این

رسته دندان منما همچو «سین »

باز فلک سلسله‌ای زد به هم

کز اثرش گشت جهانی حزین

اتشی افروخت که از پرتوش

دود برآمد ز زمان و زمین

فتنه‌ای انگیخت که از هم گسست

[...]

جامه او ساخته‌ام کاغذین

داد زنان راست لباس اینچنین

هر مگسی را نبود انگبین

هر نی خود رو نشود شکرین

گشته روان ریگ در آن سرزمین

خشت در او بود مربع نشین

خاک صفت راه تواضع گزین

خاکی‌و از خاک نیاید جز این

باش در ایوان کرم صف نشین

ریز چو همیان درم از آستین

شاه زد از خشم گره بر جبین

گفت که بستند دو دستش ز کین

ور نبود بر سر خوان، آن و این

هم بتوان ساخت به نان جوین

ور نبود بر سر خوان آن و این

هم بتوان ساخت بنان جوین

کرده زیک چشمه طراوت گزین

باد مسیح و نفس واپسین