سرمه کش دیدهٔ امید و بیم

گلشن ایجاد به خلق عظیم

در به خرم بوستانی کش همی با باک و بیم

در حریم جنبش آوردی نسیم

نام تو در نامه حی قدیم

بسم الله الرحمن الرحیم

ذات تو مقصود از این یاوسین

شخص تو معهود از این حاومیم

آیتی از لطف جمال تو بود

[...]

کاش شود با تو دو روزی ندیم

نایبِ هم قدِّ تو عبدالرّحیم

بس که از آن لُجّه به خود داشت بیم

از طرفِ او نوزیدی نسیم

ای همگی پیرو دین قویم

ای پسران پدران قدیم

پادشهی بود به عهد قدیم

شیفتهٔ خوردنی و زر و سیم

مقتدر و بنده‌نواز و حکیم

ملک نگهداشته ز امّید و بیم

خاصه به این بنده که ایرانیم

هم به سخن عنصری ثانی‌ام

لیک بد آن مرحله پرخوف و بیم

دزد در آن بادیه دایم مقیم

بود مر آن قلعه ز عهد قدیم

لیک در آنجا نبدی کس مقیم

راستی از گفتهٔ مرد حکیم

پند توان یافت چو در یتیم

ماست کشی بود به عهد قدیم

در هنر ماست کشی مستقیم

بعد تو ما را ز الم دل دو نیم

مرگ تو ما را بنماید یتیم