شکل مناره چو ستونی ز سنگ

از پی سقف فلک شیشه رنگ

ژاله زنان بر سر کل مرغ سنگ

با سر گل خوش بود از سنگ جنگ

آب فراخی همه را تا به گنگ

و آمده لشکر همه از آب تنگ

از می شه بس که رخش یافت رنگ

کرد فراموش خورشهای بنگ

لشکر مشرق «زاودهٔ» تا به بنگ

چیره دل و خیره کش و تیز چنگ

رفت یکی در طلب لعل سنگ

ریزهٔ سنگین نیامد به چنگ

گر همه عالم بهم آیند تنگ

به نشود پای یکی مور لنگ

قوت شیرینم چنان ده به چنگ

که آهوی من باز رهد زین پلنگ

هفت در از گوهر تیغ تو زنگ

نه کمر از دور میان تو تنگ

آینه زینگونه که داری بچنگ

آه و هزار آه که داری به زنگ

تاچه کشم من؟ که بدین دست تنگ

ساغر می خواهم و آواز چنگ

چون می لعلم بچشانی، کنم

بوسه طلب زان لب یاقوت‌رنگ

عمر چو بادست همی در شباب

[...]

در تو عجب مانده ام ای عشق شنگ

نوری و ناری بگه صلح و جنگ

از غم و فکر دو جهان رسته است

عاشق دیوانه مست ملنگ

عشق خدا پادشه راست گوست

[...]

شاخ گلش قامت شوخان شنگ

غنچه او خون شده دلهای تنگ

جیفه چو بندد دهن جوی تنگ

آب روان گیرد ازو بوی و رنگ

گفت فضولی ز کرم دست تنگ

کای شده پیش تو یکی سیم و سنگ

تا شکنی شیشه ناموس و ننگ

کرده نهان در ته دامانت سنگ

روزی از آنجا که دلی داشت تنگ

زد به در کعبه سر خود به سنگ

ور شودت دور کمر کوه سنگ

گرد میان منطقه دم پلنگ

منزلشان بین به ته سنگ تنگ

کوب سر افعی غفلت به سنگ

فاخته‌گون صدره به بر کرده تنگ

دوخته بر صدره سجاف دورنگ