همت‌ش از غایت روشن‌دلی

آمده در منزلِ بی‌منزلی

پیشتر از مرتبهٔ عاقلی

غفلت خوش بود‌، خوشا غافلی

راه یقین جوی ز هر حاصلی

نیست مبارک‌تر ازین منزلی

غم خور و بنگر ز کدامین گلی

شاد نشسته به کدامین دلی

این چه نشاط است کزو خوشدلی‌؟

غافلی از خود که ز خود غافلی

غمزه ی مست صنم بابلی

زلف پر آشوب بت غنغلی

اینهمه سحر مکن ابلهی

و آن همه دام است مکن غافلی

روی نکو آفت جان و دل است

[...]

حسن که باشد که رباید دلی

گشته پدیدار زآب و گلی

عقده گشاینده هر مشکلی

قبله نماینده هر مقبلی

تا نکنی روی به دریا دلی

نبودت از گوهر دل حاصلی

لیک تو از کاهلی و جاهلی

همچو خران مانده در آب و گلی

شیر خدا شاه ولایت علی

صیقلی شرک خفی و جلی

باطنت از نفس و هوا ممتلی

چون رسدت لذت «الصوم لی »

زین سفرم نیست به کف حاصلی

نی سره وقتی نه به سامان دلی

شب چه کنی روز به بی حاصلی

کو به تو خوش حاضر و تو غافلی

دعوی دانش کنی از جاهلی

حاصل تحصیل تو بی حاصلی

کار صنوبر چو بود غافلی

از غم عشق، او که و صاحبدلی

شیر خدا شاه ولایت علی

صیقلی شرکت خفی و جلی

نور وی آرایش هر محفلی

می نشکیبد که نکاود دلی

ای به گمان خوش که مگر عاقلی

غافلی از خود، که عجب غافلی

گوهر این نه صدف آقا عزیز

شیعهٔ یکرنگ علی ولی

حق پسری داد ز لطفش که هست

نور رخش چون مه تابان جلی

نام محمدعلیش ساختند

[...]