ای شب تازان چو ز هجران طناب

علت خوابی و تو را نیست خواب

مکر تو صعب است که مردم ز تو

هست در آرام تو خود در شتاب

هرگز ناراست جز از بهر تو

[...]

دوش نبرده ست مرا هیچ خواب

خفتن عشاق نباشد صواب

چشم من ار خواب نیابد رواست

آب گرفته است در او جای خواب

گر شکر آمد لب شیرین یار

[...]

لعل طراز کمر آفتاب

حُله‌گر خاک و حلی‌بند آب

یوسفِ دلو‌ی شده چون آفتاب

یونسِ حوتی شده چون دلو آب

ای مدنی بُرقِع و مَکی نقاب

سایه‌نشین چند بوَد آفتاب

پانصد و هفتاد بس ایام خواب

روز بلندست به مجلس شتاب

خنده‌زنان از کمرش لعلِ ناب

بر کمرِ لعل‌کشِ آفتاب

ذره صفت پیش تو ای آفتاب

باد دعای سحرم مستجاب

چون سپر انداختن آفتاب

گشت زمین را سپر افکن بر آب

گل به گل و شاخ به شاخ از شتاب

می‌شدم ایدون که شود نشو آب

چشمه‌ای افروخته‌تر از آفتاب

خضر به خضریش ندیده به خواب

سایه سخن‌گو به لب آفتاب

زنده شده ریگ ز تسبیح آب

غبغب سیمین که کمر بست از آب

قوس قزح شد ز تَف آفتاب

گه شده او سبزه و من جوی آب

گه شده من گازر و او آفتاب

روشنیِ آن شبِ چون آفتاب

جویم بسیار و نبینم به خواب

چرخ ستاره زده بر سیم ناب

زر طلی از ورق آفتاب

شاه در آن ناحیت صید یاب

دید دهی چون دل دشمن خراب

صبح برآمد چه شوی مستِ خواب‌؟

کز سر دیوار گذشت آفتاب

نان‌خورش از سینه خود کن چو آب

وز دل خود ساز چو آتش کباب

شیر تَنیده‌ست درین ره لعاب

سر چو گَوَزنان چه نهی سوی آب؟