که پرسد زین غریب خوار محزون

خراسان را که بی‌من حال تو چون؟

همیدونی چو من دیدم به نوروز؟

خبر بفرست اگر هستی همیدون

درختانت همی پوشند مبرم

[...]

چو نشکوهید او را دل ز جیحون

چرا بشکوهد از حال دگرگون

ز بس کاو تاختن برد و شبیخون

شکوهش بود زانِ رستم افزون

از آن دریا که آنجا هست، افزون

ازیشان ریخت سلطان جهان خون

به پایه برترَ ازْ گردنده‌گردون

به مالَ افزونترَ از «کسریُّ» و «قارون».

شده رایش به تَگْ بَر ماهِ گَردون.

شده هِمَّت ز مِهر و ماهش افزون.

همیدون ناز و آذرگون و گُلگون

به رُخ چون برف و بر وِی ریخته خون.

چو آمد با سپاه از مرو بیرون

زمین گفتی روان شد همچو جیهون

به بانگ کوس کین آمد همیدون

ز لشکرگه بهار جنگ بیرون

شما از بامدادان تا به اکنون

بسی جنگ آوری کردید و افسون

درو آسان توانی جستن اکنون

ولیکن زو نشاید جست بیرون

به گریه دشتها را کرد جیحون

به موبد کوهها را کرد هامون

گهی آب از مژه بارد گهی خون

گهی از بخت نالد گه ز گردون

به زیر آرند مرغان را ز گردون

ز دریا ماهیان آرند بیرون

به هر روزی که نو گردد ز گردون

مرا نو گردد اندوهی دگرگون

چو تیر از زخمگاه آهیخت بیرون

نشانه بود و تیرش هر دو پر خون

بگو هر جا که خواهی رو هم اکنون

رفیقت فال شوم و بخت وارون

کنم از کشتگان کشورْت هامون

به هامون بر، برانم دجلهٔ خون

اگر فرمان دهی تا من هم اکنون

شوم با چاکران از خانه بیرون

ببار ای چشم من خونابم اکنون

کدامین روز را داری همی خون