بهین شکلیست ایشان را مدور

چنان چون بهترین لونی منور

ظفر وی را دلیل و جود گنجور

وفا وی را امین و عقل دستور

به نزدیک پدر گشته‌ست معذور

که بهتر زو بسی شه دید مقهور

به درد دل همی گرید نشابور

ازان کاین نامور گشته‌ست ازو دور

چو گوهر، پاک و بی آهو و درخَور؛

و لیک آراسته گوهر به زیوَر.

گروهی موبدت خوانند و دستور

چو خوانندت گروهی موبد دور

در آن دم گشت مردم پاک شبکور

به گرد انباشته شد سرچشمهٔ هور

پدر مرد و برادر شد ز من دور

بماندم من چنین ناکام و رنجور

بوم تا من زیم حیران و رنجور

به کام دشمنان از دوستان دور

چنان دارم ترا با زرّ و زیور

که بر روی تو کس آرد مه و خور

دو زلف انگور و رخ چون آب آنگور

غلام هر دو گشته مشک و کافور

به گنجش در چه دارد مرد گنجور

بجز رود و سرود و چنگ و طنبور

نه در رزمت بود انبار و یاور

نه در بزمت بود خورشید انور

چو رامین را بدید آن مهر پرور

نبودش دیده را دیدار باور

شبی تاریک همچون جان مهجور

ز مشکین ابر او بارنده کافور

نبود اندر جهان چون او کمان‌ور

نه نیز از جنگیان چون او دلاور

سرودی گفت خوش بر رود طنبور

به آوازی که برکندی دل حور

نه او پیش تو گیرد چنگ و طنبور

نه تو با او نشینی مست و مخمور

مه کوه غور بادا مه دز غور

که آنجا گشت چشم بخت من کور

دل من رفته و دلبر ز من دور

دو عاشق هر دو بی دل مانده مهجور