شما با جفت خود بر شاخسارید

نه چون من مستمند و سوکوارید؟

نهال عاشقی در دل مکارید

و گر کارید جان او را سپارید

مرا بینید هر که هوشیارید

دگر مهر کسان در دل مکارید

لاله کاران دگر لاله مکارید

باغبانان دو دست از گل بدارید

اگر عهد گلان این بو که دیدم

بیخ گل بر کنید و خار بکارید

به خوبان گفت کآن صورت بیارید

که کرده است این رقم؟ پنهان مدارید

اگر در عشق چون گل سوز دارید

شبی در عشق گل با روز آرید

ابابکر و عمر را دوست دارید

همه را پیرو احمد شمارید

دل از بند جهان آزاد دارید

بجز تخم نکونامی مکارید

بزاری پیش حق آنجا بزارید

بس آب حسرت ازدیده ببارید

به ماتم بیخ عیش از جان برآرید

به زاری تخم غم در دل بکارید

شما کآزادگان شاخسارید

نشاط سرو و گل فرصت شمارید

بگفت از اهل صنعت با که یارید

ز صنعت پیشگان با خود که دارید

چرااو را به خود وا می‌گذارید

چرا زینسان غریبش می‌شمارید

سنان در سینه تخم مرگ کارید

چو ابر تیغ خون باران ببارید

شما هر یک به رفتن پر بر آرید

ولی هنونت را با من گذارید

شما کآزادگان شاخسارید

نشاط سرو و گل فرصت شمارید

شما که ساکنان کوی یارید

چرا این نعمت آسان می شمارید؟

دریغا چون شما می بود فایز

که سر بر آستان یار دارید

چرا در طرف باغ و لاله زارید

ز گلشن روی برصحرا گذارید