جهان او راست می‌دارد به شادی

کِه و مِه را همی بخشد به رادی

روان گشتی گر او فرمان بدادی

که زُفت و بددل از مادر نزادی

قرین جان او پاکی و شادی

ندیم طبع او نیکی و رادی

به من دادی ورا آنگه که زادی،

سزای دخترت چیزی ندادی.

چو برخیزد ز خواب بامدادی،

ز من خواهد حریرِ اسْتاربادی.

به من تو ویس را آنگاه دادی

که تا سی سال دیگر دخت زادی

ز هنجار خرد دور اوفتادی

چو رفتی دخت نازاده بدادی

تو این دختر به فرّ من بزادی

چرا اکنون به دیگر جفت دادی

گهی در چاه وسواس اوفتادی

گهی دل را به دانش پند دادی

نه لب را بر سخن گفتن گشادی

نه مر گوینده را پاسخ بدادی

بنفشه برچدی هر بامدادی

به یاد زلف او بر دل نهادی

بر آمد ناگهان یک روز بادی

مرا بنمود روی حور زادی

ز جان خویش بندی بر گشادی

بیاوردی و بر جانم نهادی

ندیده هیچ مردی از تو شادی

که تا امروز تن کس را ندادی

ز جام می همی بارید شادی

چو از مستی جوانمردی و رادی

بدو گفت ای بهشت کام و شادی

به تو یزدان نموده اوستادی

ندانم تو بدو چون او فتادی

به مهر او را دل از بهر چه دادی

ازیشان خود تو از جمشید زادی

تو نیز آن گوهرت بر باد دادی

ترا بی من بزرگی باد و رادی

مرا بی تو درستی باد و شادی

نه باجی بر یکی کشور نهادی

نه شهری را به پیروزی گشادی