خوشا مستی، دیداری که یکدم

فراغت بخشد از کار دو عالم

خوش آن وارستگی کز عشق یابی

که چون مجنون رخ از عالم بتابی

خوش آن دم کز وصالت دل کباب است

[...]

دو خادم داشت آن سرو گل اندام

یکی کافور و دیگر عنبرش نام

دو خادم همدم و همراز و همسال

بجانسوزی موافق در همه حال

مخمر مهرشان با طینت شمع

[...]

چو گفتند این حکایت خادمانش

فتاد از داغ دل آتش بجانش

زبان بگشاد و گفتا خادمان را

که گویید از من آن سرو روان را

که ای شمشاد قد لاله رخسار

[...]

چو بشنید این حکایت شمع آشفت

زبان طعن بگشا و بدو گفت

که ای دیوانه چندین هرزه گویی

به تیغ من هلاک خود چه جویی

چو برق غیرتم آتش فروزد

[...]

چو ناز افزون کند یار جفا کیش

تو هم باید نیاز خود کنی بیش

در مهر ار ببندد دلبر از ناز

تو از راه وفا بگشا دری باز

چو با پروانه کردی شمع خواری

[...]

سیه پیر قلم آن حکمت اندوز

که شد طوطی خط را نکته آموز

ز مژگان زد رقم چون چشم پر نور

سواد عنبرین بر سطح کافور

که یوسف آن گل گلزار خوبی

[...]

نهنگ شوق چون طوفان برآورد

خرد را کشتی طاقت فرو برد

چنان بحر محبت گشت حوشان

که شمعش ز آتش دل خاست طوفان

چو شد تیزاب تیغ عشق حاصل

[...]

چو کردند آن دو تن دلسوزی آغاز

فلک کرد از حس بنیاد کین باز

فلک را رسم و آیین خود همین است

فلک تا بود و باشد این چنین است

ز فانوس خیال چرخ پا بست

[...]

نکو باشد به عاشق لطف دلبر

ولی هر چند پنهان تر نکو تر

مکن عشق نهان چون شمع روشن

که باشد از حسودان بیم کشتن

حسودان را بود رنجی به سینه

[...]

چو شاهان شمع اگر رفتی بجایی

ز پی می آمدش پرده سرایی

یکی خرگاه بد فانوس نامش

که گاه باد بد آنجا مقامش

چه خرگاهی که بد از وی تعظیم

[...]

چو جمعی را بلایی پیش آید

ملامت بر زبونان بیش آید

گر از برق بلا آتش فروزد

بغیر از خرمن عاشق نسوزد

چو صیاد از پی نخجیر راند

[...]

نه خود میرفت از آن منزل به شبگیر

کشان می بردیش زنجیر تقدیر

چو دل، شاد از پری رخساره یی نیست

بجز دیوانه گشتن چاره یی نیست

دل مسکین که او یک قطره خونست

[...]

دل افکاری که او یاری ندارد

بجز زاری دگر کاری ندارد

مکن عیب ار بنالد خسته از غم

که آه و ناله دردی میکند کم

کسی کز ماتمی غمناک گردد

[...]

شب هجران که بی روی چو ماه است

بچشم عاشقان عالم سیاه است

شب هجران که بنماید ستاره

مگو شب، هست دودی بی شراره

همه دم عاشق دلریش سوزد

[...]

خوشا آن بنده با عهد و پیوند

که دارد بازگشتی با خداوند

بکام خویش اگر چندی رود راه

چو باز آید نیاز آرد بدرگاه

بنالد گاهی از سوز و گدازیچ

[...]

زهی دانای مقصود نهانی

زبان دان زبان بی زبانی

زهی آگه ز درد دردمندان

شفا بخش جراحتهای پنهان

عطای او که برق ناگهان است

[...]

بلایی همچو تنهایی نباشد

به تنهایی شکیبایی نباشد

هر آن لعلی که در سنگی درون است

ز تنهاییست کش دل غرق خون است

نیارد تاب تنهایی دل کس

[...]

کسی تا کی ز داغ دل گدازد

دلی تا کی سوز عشق سازد

تنی کز داغ عشق افگار باشد

گر از مردن رهد بیمار باشد

شد آخر شمع بیمار از غم دوست

[...]

چو باشد بر دلی از داغ تابی

برآید عاقبت بوی کبابی

به هر جا بگذرد آهوی مشکین

توان پی بردنش از بوی مشکین

چو شمع از حد برونشد سوز جانش

[...]

چو محرم را نباشد باز گویی

خوش آید عاشقان را راز گویی

دل هر کس که گنج عشق یابد

اگر پنهان کند دل برنتابد

اگر ترسد که با هر یار گوید

[...]