کنون نیز آن دو قوس قاب قوسین

یکی شد از تو، ای سلطان کونین

سر آن حلقههای زلف پر چین

شده در گردن گل طوق مشکین

شکر چون در صفت افتاد شیرین

شکر خور، می چه پرسی از کجاست این

گلی در خون و آتش بوده چندین

چگونه تاب آرد نیست مشک این

کنم در کوزه جلّاب تو شیرین

نه از یکسوی از دو سوی بالین

عروس خور ز زیر بیرم چین

برآمد چون یکی طاوس زرّین

بگفتم صد سخن زرّین و سیمین

نزد یکدم که سگ یامردمست این

نمیخواهد ترا کار جهان بین

کرا بر گویم آخر درجهان این

تو ای گل مشک داری دام نسرین

مشو درحلقهٔ آن خطّ مشکین

مزن پر همچو مرغ ای دایه چندین

که شد مرغی که کردی خایه زرین

یکی را پای آن یک گشته بالین

نهاده یار را بالین سیمین

ز لشکرگاه بانگ نای زرّین

برآمد تا بلشگرگاه پروین

چو در روز دوم این طاس زرّین

بریخت از طشت زر سیماب پروین

نیی تو گوی، هستی سیب سیمین

ندیدم چون تو الحق سیب شیرین

بیاران گفت آن درمانده مسکین

چه سنجد در کف دزدان بی دین

کمیتی هر یکی آورده در زین

سرافسارش مرصّع، طوق زرّین

بدست آورده هر یک جام زرّین

چو ماهی کاورد بر دست، پروین

کرا افتاد هرگز در جهان این

زهی کار جهان، کار جهان بین

بدادند آن ستمگاران مسکین

در آب تلخ دریا، جان شیرین

مگر بر تخت نرد چرخ، پروین

بگردانید چندان مهره زرّین