نمازش برد و بسیار آفرین کرد

مرو را نیز دایه همچنین کرد

بگفت این دایه آنگه همچنین کرد

به تنبل دیو را زیر نگین کرد

دلت را گر جفای من حزین کرد

جفای تو دلم را همچنین کرد

نشانست این که چنگ بافرین کرد

که او را نام چنگ رامتین کرد

سپاسش را طراز آستین کرد

بر او بسیار بسیار آفرین کرد

بسی بر دست فرهاد آفرین کرد

که رحمت بر چنان کس کاین چنین کرد

بخواب آورد سر، بالین ز زین کرد

چو روز واپسین، ‌بستر زمین کرد

بسی فیروز بر شاه آفرین کرد

زبان بگشاد فرخ همچنین کرد

که چون گل دایه را در گل دفین کرد

از آنجا راه بر دیگر زمین کرد

غریبی آمد و با من چنین کرد

برسوایی ز من خون بر زمین کرد

که با شهزاده برنایی چنین کرد

وزو در یک زمان خون بر زمین کرد

نباید غیبت اخوان دین کرد

بدیشان خویش را باید قرین کرد

هر آن کو جمله عمر خود در این کرد

به هرزه صرف عمر نازنین کرد

نگویم که چنان و که چنین کرد

که گاهی آسمان و گه زمین کرد

چه خواهد کرد با شاهان ندانم

که با چون من گدایی عشقت این کرد

از اول مهربانی کرد و آنگاه

چو با او مهر ورزیدیم کین کرد

گدایی بر سر کویت نشسته

[...]

به پهلو تکیه بر مهد زمین کرد

زمین را مهد جان نازنین کرد

ز نزدیکان یکی دانا گزین کرد

به دانایی هزارش آفرین کرد

شعار شاخ گل از یاسمین کرد

سمن در جیب و گل در آستین کرد

چو رو سوی شه مسندنشین کرد

به وی یوسف وصیت اینچنین کرد

به پای شاه خود را چون زمین کرد

زبان بگشاد و شه را آفرین کرد