بمن بنمای تا رویش ببینم

نهان ازوی بکنجی در نشینم

مکن بر جان ودل چندین کمینم

بترس آخر ز آه آتشینم

چرا در حلقهٔ مردم نشینم

که جز در دیده، مردم مینبینم

چو مویت تا کی اندر بند چینم

چو موی خویش بنشان بر زمینم

چو موی تو کجا برسر نشینم

که چون مویم نشاندی بر زمینم

که گر صد سال زیر آن نشینم

یقین دانم که روی آن نبینم

ظهور اولین و آخرینم

من از انوار رب العالمینم

ز چرک شرک صافی کن تو دینم

زیادت کن تو هر لحظه یقینم

ز من عاصی تری چندان که بینم

درین امت نباشد شد یقینم

چو من دزد ره مردان دینم

ز دزدی این زمان اندر یقینم

نداری طاقت جام یقینم

ترا نزدیک خود مردی نهبینم

جمالت گرچه ظاهر می نهبینم

ولیکن کل نما عین الیقینم

نظرکن هان و جام آخر به بینم

که به آمد ز جام اولینم

نیم دیوانه اما در یقینم

که اندر بود خود یکی بهبینم

توئی خورشید در عین الیقینم

بجز روی تو درعالم نه بینم

بده جامی که در عین الیقینم

بجز تو هیچ در عالم نه بینم

مرا تا جان بود جز او نه بینم

کزو پیوسته در عین الیقینم

بجز او صاحب دعوت که بینم

که او اینجاست کل عین الیقینم

من از سرحقیقت شاه دینم

نه چون تو در گمان عین الیقینم

همه اینجا توئی و هم تو بینم

که با تو من یقین عین الیقینم