که بفگندند سرو راستین را

بیازردند چشم نازنین را

به خدمت خواند شاپور گزین را

نشاند و از جبین بگشاد چین را

چو نتوان یک بها داد این نگین را

چسان گویم دو چندان پاسخ این را

ز هی فرخنده جائی خوش مقامی

که خجلت میدهد خلد برین را

نقوش دلفریب جانفزایش

ببرد آب نگارستان چین را

ندانم کین ارم یا باغ مینوست

[...]

وزانپس خواجه باد و دین را

وجیه الدین علی بن تکین را

درو یابی مدرس شمس دین را

بدانش مقتدا اهل یقین را

خداوندا، تو آن دارای دین را

پناه افسر و تخت و نگین را

«برو از من بپرس آن نازنین را

پدید آرنده تاج و نگین را

بنازم آن سوار نازنین را

که برد از کف عنان عقل و دین را

اگر سلطان جمالش را ببیند

کند تسلیم او تاج و نگین را

چو نتوانم که بوسم نعل رخشش

[...]

خرامان ساخت سرو راستین را

به سر سایه فکند آن نازنین را

یکی برداشت دست نازنین را

به بالا زد ز ساعد آستین را

نغوله بست موی عنبرین را

گره در یکدگر زد مشک چین را

چه افتاده ست آه این سرزمین را

به خوابم خواب می بینم من این را

به نیزه چون نهد بر اسب زین را

رباید حلقه انگشترین را

خبرهای جدید اهل زمین را

طربهای نهان دنیا و دین را

که تا مالیده فرهاد آستین را

ندیده پشت گلگون روی زین را

دلا بر چشم تر نه آستین را

چه می‌پوئی عبث روی زمین را؟

ز محراب دو ابروی تو پیداست

که با خود کرده روی کفر و دین را

ز موی پوست تخت فقر بافند

[...]

چنین تختی‌ست درخور، شاه دین را

مکان این است لایق، این مکین را

طلب فرمود آن سلطان دین را

همان دانندهٔ علم الیقین را

ز من عشق است هندستان زمین را

که عشق آنجاست مذهب کفر و دین را