روان در عرض راه آمد مرا پیش

دمی سرد ولبی خشک و دلی ریش

زند این دسته گاه از پس گه از پیش

کند آن کاکلم گاهی، گهی ریش

اگر چه دوری از تو مرهم ریش

گذشتن نیست جز از هستی خویش

اگر خواهی همی کام من و خویش

به پای مرحمت گامی بنه پیش

کسی کو بگذرد از شیوه خویش

خطرهائی چنین می آیدش پیش

چو شیرین جام بردی بر لب خویش

گرفتی زهره جام خویشتن پیش

در این ره اولیا باز از پس و پیش

نشانی می‌دهند ازمنزل خویش

چو برخیزد ترا این پرده ازپیش

نماند نیز حکم مذهب و کیش

ز من بشنو حدیث بی کم و بیش

زنزدیکی تو دورافتادی از خویش

ترا غیر تو چیزی نیست در پیش

ولیکن از وجود خود بیندیش

سَقاهُمْرَبُّهُمْچِبوَد بیندیش

طَهُوْرا چیست صافی گشتن از خویش

نهی مرهم به زخمم یا کنی ریش

بود کی با توام پروایی از خویش

به حال مهر و کین روی سوی من باش

چه جلابم فرستی یا دهی بیش

خوشم تا با منت باشد توجه

[...]

ندانم خود چه کرده ام با دل خویش

که دارد قصد جانم از پس وپیش

ندانم من چسازم با، خر خویش

که باشد عیب هایش بیش از بیش

برای قتل من خصم کج اندیش

کشیده لشگر کین از پس و پیش

ابا قطع نظر اندر کم و بیش

ز تقیید وجود عینی خویش

بود عبدالرقیب آنکس که در کیش

بخود بیند رقیبش اقرب از خویش

من از وی کرده بودم عفوز آن پیش

که عفو از وی شود صادر بدرویش

بود محتاج آن در هستی خویش

نماند ورنه باقی لحظه‌ئی بیش

نماند او را غم بیگانه و خویش

شد آزاد از خیال مذهب و کیش