مخور غم از برای امّت خویش

که هست از جرم ایشان فضل ما بیش

مکافات تو این باشد بیندیش

ازین کُشتن چه گردد حرمتم بیش

که این را نفقه کن در راه برخویش

درم بستد زن و آورد ره پیش

بدیشان گفت تا شه نایدم پیش

نگویم با دگر کس قصّهٔ خویش

پدر گفتش تو زنهار این میندیش

که برگیرم خیال شهوة از پیش

چو پرده بر نیفتادست از پیش

منه بر سگ بموئی منّت از خویش

بگفت این و یکی خوان داشت در پیش

همه پر آب کرد از دیدهٔ خویش

همه چیزی که می‌بینی پس و پیش

گذر باید ترا زان چیز وز خویش

اگرچه مست بود آن فخر بی‌خویش

بکار آورد عقل حکمت اندیش

کنون او رانخواهم بُرد با خویش

که شه مستست و ما را کار در پیش

گهی چون مار می‌پیچید بر خویش

گهی می‌زد چو گژدم از غمش نیش

خسک سازم هزاران آتشین بیش

نهم‌تان هر زمان بر سینهٔ ریش

ولی اندوه چندین سالهٔ خویش

ز دل بیرون بریمت این بیندیش

ولیکن جز چنان نبوَد کم و بیش

که حق خواهد چه می‌خواهید ازخویش

تو می‌باید که کُل برخیزی از پیش

بهر دم می در افزائی تو در خویش

اگر قلبت نخواهد برد ره پیش

چگونه ره بری در قالب خویش

غلامک گفت من با خواجهٔ خویش

چه گویم چون مرا بیند کم و پیش

دلش بگرفته بود از خلق وز خویش

نه از پس هیچ ره بودش نه از پیش

کنون تو از پذیرفتاری خویش

شدی فارغ بگیر این خط میندیش

بغاری رفت و بُرد آن جام با خویش

بزیر برف شد دیگر میندیش