سپاه روم را کز ترک شد پیش

به هندی تیغ کرده هندوی خویش

اگر خود مار ضحاکی زند نیش

چو در خیل فریدونی میندیش

هران جوهر که هستند از عدد بیش

همه دارند میل مرکز خویش

چو تو حالی نهادی پای در پیش

به کنجی هر کسی گیرد سر خویش

زند بر هر رگی فصاد صد نیش

ولی دستش بلرزد بر رگ خویش

سیاست بین که می‌کردند ازین پیش

نه با بیگانه با دردانهٔ خویش

چه سازد با تو فرزند‌ت بیندیش

همان بیند ز فرزندان پس خویش

تو خوشدل باش و جز شادی میندیش

که من یک‌دل گرفتم کار در پیش

بباید رفت روزی چند ازین پیش

شتاب آوردن و بردن سر خویش

عقابی تیر خود کرده پر خویش

سیه ماری فکنده مهره در پیش

فرو مانَد تو را آلودهٔ خویش

هوای دیگری گیرد فراپیش

بر آمد آفتابی ز آسمان بیش

کشید آن ماه را در چنبر خویش

نمک در خنده کاین لب را مکن ریش

به هر لفظِ «مکن» در صد بکن، بیش

بد آید فال‌، چون باشی بداندیش

چو گفتی «نیک» نیک آید فراپیش

سگ قصاب را در پهلوی میش

جگر باشد و لیک از پهلوی خویش

به اول شربت از حلوا میندیش

که حلوا پس بود، جُلاب در پیش

تو ایمن چون شدی بر ماندن خویش؟

که داری باد در پس چاه در پیش

ز عدلش باز با تِیهو شده خویش

به یک جا آب خورده گرگ با میش

من از بهر صلاح دولت خویش

نیارم رغبتی کردن بِدو بیش

قضای بد نگر کآمد مرا پیش

خسک بر خستگی و خار بر ریش