چو گشت از گفت و گویش دل پریشان

بکوهی بر شد و بگریخت زیشان

به بلبل گفت هدهدکای پریشان

چرا کردی تو بیدادی بدیشان

ولیکم هست صبر آنک ایشان

چو من بیچاره گردند و پریشان

مباش آخر از آن مستی پریشان

که شب مهتاب بنماید بدیشان

فتاده هر سه تن حالی پریشان

ستاده ماهرویان گرد ایشان

کنون بنگر کزین دهر پریشان

کجا خواهد رسیدن حال ایشان

چو چشم افتاد فرّخ را بر ایشان

بجای آورد آن حال پریشان

طلب کردند بسیارش ز خویشان

نمیآمد مُقریک تن از ایشان

چو دیدندش چنان یاران و خویشان

چگویم من که چون گشتند ایشان

شب و روزم از این حالت پریشان

همی ترسم بگیرم حال ایشان

مکن خود را تو اندر دین پریشان

کزین بر تو نباشد سیر ایشان

ز ذوق صحبت ارواح ایشان

نمیشد نزد نزدیکان و خویشان

یقین میدان که تا باشند ایشان

نخواهد شد کس از محشر پریشان

بصورت تا یکی گردد ز ایشان

نگردد گیتی از محشر پریشان

بود روحانی این قوت در ایشان

نباشند هرگز از چیزی پریشان

ترا گفتم مشو منکر بر ایشان

که تاکارت نگردد زان پریشان

همه کس نیک ظن باشد بر ایشان

مگر آنکو بود در دین پریشان

مشو منکر تو بر احوال ایشان

که تادینت نگردد زان پریشان

هر آنکو برخلاف راه ایشان

رود از غم بود دایم پریشان

کناره زین جهان کردند ایشان

که سودی نیست زینجای پریشان