ثریا چون کفی جو بُد به تقدیر

که گرداند به کف هندو زنی پیر

چه شب بود آن‌که با صد دیو چون قیر‌؟

خروسی را نبود آواز تکبیر‌؟

اگر کافر نه‌ای ای مرغ شبگیر

چرا بر نآوری آواز تکبیر‌؟

به تصدیقی که دارد راهب دِیر

به توفیقی که بخشد واهب خِیر

چنین فرمود خورشید جهان‌گیر

که خواهم کرد روزی چند نخجیر

زمین کز سردی آتش داشت در زیر

پَرند آب را می‌کرد شمشیر

به من درساختی چون شهد با شیر

ز خدمت‌ها نکردی هیچ تقصیر

به مهمانی، غزالی چون شود شیر‌؟

ز گنجشکی، عقابی کی شود سیر‌؟

قرار کارها دیر اوفتد دیر

که من آیینه بردارم تو شمشیر

هزار آهوبره لب‌ها پر از شیر

بر این سبزه شدند آرامگه گیر

منم آن سایه کز بالا و از زیر

ز پایت سر نگردانم به شمشیر

چه‌گویم‌؟ راست چون گرگی به تقدیر

نه چون گرگ جوان‌، چون روبه پیر

گوزن ماده می‌کوشید با شیر

بر او هم شیر نر شد عاقبت چیر

کمان ترک چون دور افتد از تیر

دفی باشد کهن با مطربی پیر

هم آخر چون شود دیوانگی چیر

گریزد مرد از او چون آهو از شیر

مشو مغرور چون گرگ کمان‌گیر

که بر دل‌، چرخ ناگه می‌زند تیر

هر آنچ او فحل‌تر باشد ز نخجیر

شکارافکن بدو خوشتر زند تیر

بزن چون آفتاب آتش درین دیر

که بی‌عیسی نیابی در خران خیر

خریطه بر خریطه بسته زنجیر

ز خسرو تا به کیخسرو همی گیر

به دفع نزلیان آسمان گیر

ز جعبه داده جوزا را یکی تیر