به جوش آور بهاری از ضمیرم

که عرش و فرش را در لاله گیرم

بگفتا: نقشبندی بی نظیرم

که مانی جان فشاند بر حریرم

کهن آماج تیر چرخ پیرم

که نتوان برشمردن زخم تیرم

به دام نفس بی پروا اسیرم

ز روی لطف دستم گیر پیرم

عجب نبود که گردی دستگیرم

فقیرم یا رسول الله، فقیرم

چنان پر شد فضای سینه از دوست

که یاد خویش گم شد از ضمیرم

فراوان گنج‌ها در سینه دارم

اگرچه مدعی بیند حقیرم

قلم آندم که اندر دست گیرم

حظ از خط می برددرویش ومیرم

اگر از منشیان پرسی در انشا

همه دانند بی مثل و نظیرم

گر از مستوفیان خواهی حسابم

[...]

چو آید فکر یار اندر ضمیرم

بسوزد خرمن ماه از نفیرم

نه فایز پیر عمر ماه و سالست

غم هجران جانان کرده پیرم

خدایا چون بسوی تست سیرم

بود تا عاقبت باشد بخیرم

من از میخانه زان رو ناگزیرم

که جز می نیست آبی در خمیرم

بیا ساقی که در وقت جوانی

به بازی کرد چرخ پیر پیرم

زپای افتاده ام هنگام رحم است

[...]

چو گوید گو بگفتن ناگزیرم

اگر گوید مگو فرمان پذیرم

مَنَت آن دنبه از دندان بگیرم

خیالت غیر از اینه من بمیرم؟

چنان داغم کزین پس تا بمیرم

سر از زانوی غم هرگز نگیرم