بگو ای شیخ اکنون چون کبیر است

در اینجا کردهام من بینظیر است

مرا گنج معانی در ضمیر است

ز اسرارم خوارج در زحیر است

مرا گنج معانی بس کبیر است

امیرالمؤمنینم دستگیر است

مرا گنج معانی آن امیر است

که او جبّار اکبر را وزیر است

مر او را در شبانروزی چه سیراست

بسیصد شصت و پنج از دهر دیر است

ترا آن پیر اینجا دستگیر است

که رویش بهتر از بدر منیر است

میان خود فتادست و اسیراست

یقین وصل ترا او دستگیر است

مرا عشق تو اینجا دستگیر است

اگر نه دل در این صورت اسیراست

حقیقت پیر ما ترسای دیر است

در این منزل که اینجا عین سیر است

بزرگان گفته‌اند این نکته دیر است

که هر کو سیر باشد زود سیر است

به هر لحظه جهان این کهنه‌پیر است

به هر دم اندر او حشر و نشیر است

وجود آنجا که باشد محض خیر است

وگر شری است در وی آن ز غیر است

تو را تا در نظر اغیار و غیر است

اگر در مسجدی آن عین دیر است

بهشت صورت ار چه دلپذیر است

به نسبت با حقیقت زمهریر است

خوی نیکو گزین کان دلپذیر است

که فردا شهد و خمر و آب و شیر است

نمی‌بینی کمان چون گوشه گیر است

بر او آوازهٔ زه ناگزیر است

اگر چه سست مهری زود سیر است

چنین در دور تا دیده است دیر است

مرا دایم خیالت در ضمیر است

مرا از روی خوبت ناگزیر است

نیامد جز خیالت در دو چشمم

از آن رو کاو به غایت بی نظیر است

مرا صبر از رخت دانی چه باشد

[...]

اگرچه موی من اکنون چو شیر است

هنوز آن ذوق شیرم در ضمیر است

بگفت ای از تو کار نیکویی راست

بدین خوبی جمالت را که آراست