تو بنشسته طویل الحزن جاوید

ز تو هر ذرّه میتابد چو خورشید

اگر تو پادشاهی،‌همچو خورشید

مکن یک ذرّه را از خویش نومید

خط چون طوطیش در سایهٔ بید

دُم طاوس نر در عکس خورشید

از آن بر بام داشت آن مرغ امّید

که تا هادی شود در پیش خورشید

چو اوّل دیدمش در سایهٔ بید

بپیش حوض خفته همچو خورشید

چنان شب نوک سوزن چون توان دید

بسوزن ارزن آخر کی توان چید

که دید آخر چنین رویی چو خورشید

که پنهان داریش در سایهٔ بید

چو چشمم رنگ نارنجی او دید

همی عقلم ترنجو دست ببرید

مرا بر آسمان عشق امید

نکو وجهیست روشن همچو خورشید

ز سرما هر یکی لرزید چون بید

دوان گشته ز سایه سوی خورشید

نشد یک ذرّه از گل شاه نومید

که عاشق زنده ز امّیدست جاوید

ازان خسرو بمغرب داشت امید

که در مغرب شود پوشیده خورشید

گرفتش در کنار و خوش بخندید

ز سر تا پای او یکسر ببوسید

دل بیناش خوابی سهمگین دید

که همچون بید از سهمش بلرزید

اگر تو عدل ورزی همچو خورشید

جهانی عمر تو خواهند جاوید

اگر ما را بخواهی کرد نومید

کرم پس با که خواهی کرد جاوید

بیا برگو که زنده کیست جاوید

که از وی زندگی داریم امید

توی یک قطرهٔ از بحر توحید

بیکتائی نگر بگذار تفرید

عوام الناس راه دین کجا دید

سراسر دین ایشان هست تقلید

نداری در حقیقت دیدهٔ دید

گرفتی راه بی راهی به تقلید