امید من به یزدان باد جاوید

که جز او نیست شایسته به امید

چو رامین هر چه دایه گفت بشنید

به چشمش روز روشن تیره گردید

اگر شیرش خورد فرزند خورشید

به نور او نباید داشت امید

چو از یزدان و از دوزخ بترسید

خرد مر شرم را بر مهر بگزید

مرا این خرمی بس تا به جاوید

که نامی گشتم از پیوند خورشید

به ماه روشن و تابنده خورشید

به فرخ مشتری و پاک ناهید

مرا رخسار او ماهست و خورشید

مرا دیدار او کامست و امید

برآمد مر ترا تابنده خورشید

از آن سو کت نبودت هیچ امید

گر از دیدار او بردارم امید

نبینم نیز هرگز ماه و خورشید

چه داری از نژاد ویسه امید

جز آن کاو آمده‌ست از تخم جمشید

چو از دیدار ویسه گشت نومید

به چشمش تیره شد تابنده خورشید

نشان ویسه هر جایی بپرسید

نه خود دید و نه از کس نیز بشنید

به طبع اندر چه داری به ز امید

به چرخ اندر چه یابی به ز خورشید

چو ویس دلبر این پیغام بشنید

دلش چون شیره بی آتش بجوشید

چو بسیاری بگفت و گشت نومید

ز روی آن جهان آرای خورشید

به یزدان جهان و ماه و خورشید

بدان مینو کجا داریم امید

برو دارد دلم جان بیش امید

که دارد مردم گیتی به خورشید

ندارم بیش ازین در مهرت امید

اگرچه تو نیی جز ماه و خورشید

خجسته ویس چون آن شمعها دید

کبوتروار دلش از تن بپرید

به زیبایی همی ماند به خورشید

جهان در برگ و بارش بسته امید